Eugeniusz Geppert był wybitnym malarzem związanym z Wrocławiem, założyciel tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych i organizatorem życia kulturalnego miasta. Urodził się w 1890 roku we Lwowie. Studia ukończył w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 20. udał się na dwuletnie stypendium do Paryża, gdzie prezentował swoje prace między innymi na Salonie Jesiennym. Po wojnie zamieszkał we Wrocławiu, gdzie wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. W polskiej historii sztuki zapisał się przede wszystkim jako twórca dzieł związanych z tematyką batalistyczną, w których nawiązywał do konnych obrazów Piotra Michałowskiego czy Kossaków. Częstym motywem w jego wczesnych pracach były sylwetki jeźdźców w pejzażu, zmonumentalizowane, ujęte w śmiałych skrótach perspektywicznych, klasycyzujące. Artysta przedstawiał w rozmaitych wariantach oddziały polskich szwoleżerów i kawalerii oraz ułańskie szwadrony. W sposobie rytmizowania i syntetyzowania form wpisanych w wyważoną strukturę obrazu zbliżył się do tendencji nowego klasycyzmu rozpowszechnionego w Europie we wczesnych latach 20. XX wieku. W latach 1925-28 przebywał jako stypendysta Związku Polskich Artystów Plastyków w Paryżu. W stolicy Francji zafascynowała Gepperta sztuka dojrzałego renesansu, głównie dzieła Veronese’a, a także malarstwo Géricaulta, Delacroix, impresjonistów i fowistów. W efekcie jego paleta wzbogaciła się wówczas o tony czyste i jasne, kontrastowo zestawiane. Powstały obrazy o rozluźnionej strukturze kompozycyjnej i bogatej malarskiej materii „utkanej” ze szmaragdowych zieleni, błękitów, brązów i czerwieni, rozwibrowane świetlistymi kolorami. W latach 30. wyobrażone w jego obrazach postacie przekształciły się w budowane plamą barwną ideogramy, coraz bardziej dematerializowały się, stapiając z otaczającym krajobrazem. Kompozycje powstające około roku 1920 najsilniej nawiązują jeszcze do młodopolskiej spuścizny, wciąż tak żywej w kręgu krakowskiej uczelni. Obrazy, na których pojawiają się pegazy, a których atmosfera pełna fantazji wyznacza rytm całości, w bezpośredni sposób nawiązują do profesora Gepperta, samego Jacka Malczewskiego. Nie sposób nie zauważyć u niego jednak także i innych wpływów sztuki polskiego modernizmu. Tematyka końska, wywodząca się poniekąd od wspomnianych już powyżej artystów ma swoją genezę chociażby i u Józefa Chełmońskiego. To powinowactwo z mistrzem z Kuklówki objawia się jawnie w prezentowanym obrazie. Stado spłoszonych ową niecodzienną „wizytą” mitycznego pegaza, prowadzonego przez równie tajemniczego przybysza zdaje się być figurą wręcz przetransferowaną z jednej z najbardziej znanych prac Chełmońskiego – „Na folwarku” (1875, Muzeum Narodowe w Krakowie).