„Miałem problem po ukończeniu Akademii, właściwie już podczas trwania studiów, bo wszyscy malowali mniej więcej tak samo, rysowali tak samo (…). Mieliśmy zawężone horyzonty i równie nieciekawe perspektywy. (…) I właśnie wtedy pomógł mi Nikifor. (…) Osobiście poznałem go w 1966 lub 1967 roku, bo przyjechał na Akademię, a właściwie przywieźli go szarą warszawą. Był z nim opiekun. Nikifor wysiadł, usiadł przy nas na ławce i zaczął rysować. Rysował i rysował, a ja patrzyłem. (…) To fakt, że starałem się wtedy malować trochę jak Nikifor, ale to był jedynie przewrotny rozpęd we własnym kierunku”. Edward Dwurnik GWAR PORTOWEGO ŻYCIA Edward Dwurnik to nieoceniony malarz, który zapisał się na kartach historii sztuki w Polsce. W latach 1963-70 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa oraz na Wydziale Rzeźby. Już od początku swojej twórczości tworzył rozbudowane cykle malarskie. Był artystą niezwykle płodnym. Jego dorobek obejmuje ponad 8 tysięcy prac na płótnie oraz 20 tysięcy na papierze. O tej zadziwiającej liczbie wiadomo, bo artysta prowadził drobiazgowy rejestr własnych prac. Mirosław Ratajczak, krytyk sztuki i publicysta, tak opisuje twórczość malarza: „Twórczość Edwarda Dwurnika to permanentny stan roboczy. Można w niej, co prawda, wydzielić pewne nurty, cykle, okresy, zespoły prac, momenty skupienia uwagi na czymś szczególnie inspirującym autora w danym czasie, ale granice są płynne, umowne. Trwa ciągłe przewartościowywanie doświadczeń, odniesień, kategorii intelektualnych, estetycznych, moralnych. Można, z niewielkim ryzykiem, stwierdzić, że rządzi tu prawo przechodzenia ilości w jakość” (Mirosław Ratajczak, [cyt. za:] https://culture.pl/pl/tworca/edward-dwurnik, dostęp: 11.07.2024). Dla Dwurnika fundamentalną inspirację twórczą stanowił Nikifor Krynicki. Jego prace Dwurnik zobaczył po raz pierwszy latem 1965 na wystawie w Kielcach. Wykonany pod wpływem tego pokazu „Rysunek nr 1” z 13 czerwca 1965 datuje początek działalności artystycznej wybitnego Dwurnika. Niedziwne, gdyż dzieła malarza silnie nawiązują do prac samouka, malarza naiwnego i prymitywisty – Nikifora Krynickiego. Najbardziej zauważalną różnicą pomiędzy artystami jest rozmiar ich prac. Obrazy Nikifora osiągały bowiem nie więcej niż 20 centymetrów długości, zaś Dwurnika często wynosiły ponad 150 centymetrów. Już w latach 60. ukształtował się jego charakterystyczny styl – operowanie rysunkową, pospieszną formą i przekształcony „prymitywizm”. Jednak Dwurnik uważa, że prawdziwie „swój temat” odnalazł w marcu 1968. Rozwiązaniem artystycznym, w ujęciu tego problemu, było budowanie kompozycji wieloelementowych, komplikacja, tworzenie związków między przedmiotami obrazu. Do dziś maluje bardzo podobnie, a w jego twórczości dominują rozmaite pejzaże miejskie i nierealistyczne portrety ludzkie. Prezentowany obraz przedstawia port w Ustce, nadmorskim mieście w Polsce. Jest on charakterystyczny dla stylu Dwurnika, łączy w sobie elementy realizmu i ekspresjonizmu. Widoczne są dynamiczne, konturowe linie oraz intensywne zimne barwy, w szczególności błękit i biel. Praca zawiera wiele szczegółów, takich jak postacie ludzkie i zwierzęce, które dodają scenie życia i narracji. Każdy element, od statków po budynki, jest dokładnie odwzorowany, co świadczy o precyzyjności i zaangażowaniu artysty. Obraz poza dokładnym przedstawieniem krajobrazu portowego może również symbolizować codzienną krzątaninę i gwarne życie portowego miasta. „Ustka” jest idealnym przykładem talentu Edwarda Dwurnika do przedstawiania scen miejskich w sposób żywi i ekspresyjny. Po 2000 Dwurnik poszedł w stronę abstrakcji, zainspirowany twórczością Jacksona Pollocka. Okres ten odnajduje swoje odbicie w jednym z jego wspomnień: „Po wielu latach tej pieprzonej narracji, której zawdzięczam życie i dorobek, tak mi się znudziło malarstwo realistyczne, tak miałem dość tych jap, że abstrakcja okazała się wyzwoleniem” (Edward Dwurnik w rozmowie z Małgorzatą Czyńską, [w:] Moje królestwo. Rozmowa z Edwardem Dwurnikiem, Wołowiec 2016, s. 30). Jego obrazy są rozsiane po całym świecie – znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i publicznych. Prawie każde polskie muzeum, a także niejedno za granicą, ma jego obraz.