Prezentowany obiekt to fragment dużej kompozycji Edwarda Dwurnika z 1968 – dzieła, które artysta świadomie podzielił na części, tworząc z nich autonomiczne obrazy. Gest ten miał znaczenie nie tylko praktyczne, lecz także symboliczne: pozwalał każdemu fragmentowi istnieć niezależnie, a zarazem podkreślał, że wszystkie pozostają elementami większej całości. Dwurnik chętnie stosował taki zabieg – jego monumentalne przedstawienia miast i pejzaży społeczeństwa można oglądać zarówno w całości, jak i w detalach funkcjonujących jak osobne opowieści. W omawianym fragmencie widać wyraźnie inspirację twórczością Nikifora, którego artysta nazywał swoim mistrzem. Prostota form, intensywna kolorystyka oraz bezpośredni sposób ukazywania świata odsyłają do tradycji prymitywizmu. Dwurnik nie kopiował jednak stylu Nikifora, lecz przetwarzał go na własny język malarski, w którym groteska miesza się z realizmem, a codzienność nabiera wymiaru symbolicznego. Podział dużego formatu na mniejsze segmenty wzmacnia wrażenie mozaiki – każdy wycinek zawiera osobną scenę, a jednocześnie pozostaje częścią rozległego uniwersum artysty. Dzięki temu widz może obcować z fragmentem niczym z pełnym obrazem, który samodzielnie opowiada historię, a równocześnie domyśla się istnienia „reszty świata” poza ramą płótna. Rok 1968 to okres, w którym Dwurnik wciąż kształtował własny styl, ale już jasno wytyczał kierunki swojej twórczości. W prezentowanym fragmencie obecna jest energia charakterystyczna dla jego wczesnych prac: intensywne barwy, dynamiczna kompozycja, ironiczne spojrzenie na rzeczywistość. Dzieło to nie jest więc jedynie częścią większej całości, lecz także świadectwem narodzin indywidualnego języka, który wkrótce uczynił z Dwurnika jedną z najważniejszych postaci polskiej sztuki powojennej.