„Rysunki Dwurnika są czymś w rodzaju społecznego fresku, portretu zbiorowości (…), lecz widzianego w krzywym zwierciadle. (…) mamy wrażenie, że czas na nich ukazany stanął w miejscu. Nowa rzeczywistość tworzona jest na drodze agresji, bezprawia, egzekucji, waśni i samosądów. Z tych prac możemy wyciągnąć wnioski o ogólnie panującym bałaganie, gdzie praktyki przemocy z rodem, wydawałoby się, zamierzchłych czasów, zaskakująco ożywają w nowej przestrzeni. Bieda, rozboje w biały dzień, pałowanie, odrąbane głowy czy więźniowie wożeni w klatkach to naturalne elementy pejzażu przedstawianego przez Dwurnika. (…) Odrębne plany wyznacza tutaj zastosowana technika [litograficzna]. Na pierwszy wychodzi tutaj zagadkowa czarna postać. Usytuowana w centrum wydarzeń, lecz przez tę swoją techniczną odmienność znajdująca się jakby poza czasem, a już na pewno rokiem, którym sygnowane są opisane rysunki. Raz, z sobie podobnymi, stoi na słupie z rozpiętymi rękoma i pełni funkcję czegoś w rodzaju pomnika na tle podkolorowanych temperą scen czy jedynie miejskich pejzaży, a innym razem z sobie podobnymi uczestniczy w zagadkowych wydarzeniach zgromadzonych postaci. Ciekawe pod tym względem są dwa rysunki, przedstawiające krzyżowanie. Na jednym z nich [3604] (71 r.), „czarne postaci” krzyżują innego „czarnego” człowieka” (…) Litograficzna część pracy [3619] ukazuje na tylnym planie dwie już ukrzyżowane osoby. Współczesna Golgota odgrodzona jest od reszty wydarzeń miejską, półokrągłą bramą. (…) Dzięki swej sugestywności rysunki te nie są ani mniej atrakcyjne, ani też mniej ‘ważne’, od długo schnących i lepiej utrwalonych prac olejnych na płótnie. Zdradzają tę samą siłę, konsekwentnie realizowanego, przerysowanego portretu polskiej siermięgi, którą artysta parafrazuje od końca lat sześćdziesiątych po początki stanu wojennego” (Piotr Pękala, Rysunki Edwarda Dwurnika; [w:] E. Dwurnik w Lublinie, katalog wystawy, Galeria Biała, Lublin 2014, s. 10-12).