Nad cyklem „Dwudziesty trzeci” Edward Dwurnik rozpoczął pracę w 1998. W ramach cyklu powstały takie prace jak „New York Jazz”, „Ucieczka” czy „Gustaw Mahler – II symfonia”. Głównym bohaterem zaprezentowanej pracy jest pies rasy Bullmastiff namalowany w kontrastowych kolorach: czerni, intensywnej czerwieni oraz koloru białego. Zwierzęta na obrazach Edward Dwurnik pełnią specjalną, symboliczną funkcję. Wczesne prace, poświęcone architekturze i miastom z cyklu „Podróży autostopem” (lata 60. XX wieku) artysta z czasem zaczął zapełniać ludźmi, zwierzętami oraz scenami z życia z ówczesnej Polski. Dwurnik nieraz swoje płótna pokrywał różnymi gatunkami zwierząt, a nawet zdarzają się realizacje składające się tylko i wyłącznie z nich. Ci bohaterowie są jednak połączeniem cech zwierzęcych oraz ludzkich. Artysta widział zwierzęta w ludziach, a w ludziach zwierzęta. Zwierzęcy bohaterowie często przedstawiani są z różnego rodzaju atrybutami, które zdradzają ich ludzkie konotacje. Są to niewątpliwie modele, którzy mrugają okiem w stronę odbiorcy. Jak opowiada Dwurnik o swojej miłości oraz uwielbieniu do zwierząt i ich natury: „Zwierzęta nie mają zahamowań, nie kalkulują. Wielu moich znajomych ma zwierzęta, które odmieniają ich życie. Andrzej Depko przygarnął kotkę, która urodziła mu cztery kociaki, i on jest teraz w nich zakochany, i oczywiście rozpieszcza je. Wiadomo, że jeśli ktoś ma zwierzaka, to tak się dzieje. Miałem w życiu kilka psów. Kiedy mieszkałem w Józefowie, w naszym domu zawsze był wilczur. Ojciec był oficerem, a oficerowie, jak wiadomo, kochają owczarki niemieckie. Ten pies zawsze przy mnie warował, wsiadałem na niego jak na konika. Często kładł się obok, lizał mnie po rękach i po twarzy. Tego akurat nie lubiłem, gdy pies lizał mnie po ryju. Kiedy przeprowadziliśmy się do Międzylesia, ojciec przygarnął strasznego dzikiego psa, był bardzo groźny. Mnie na szczęście tolerował, więc wchodziłem do jego kojca się pobawić. Miałem też niesamowitego kota. Piękny był – cały szary, wprost popielaty. Kochany i posłuszny kotek – jak mu kazałem wskakiwać na blejtramy, natychmiast wskakiwał, niemal chodził po ścianie” (Edward Dwurnik w rozmowie z Małgorzatą Czyńską, Moje królestwo, Wołowiec 2016, s. 194).