Dorota Podlaska maluje światy utkane z pamięci i gestów – opowieści, które wchodzą pod skórę, choć ich forma pozostaje oszczędna, niemal symboliczna. Jej obrazy, rozległe i często wpisane w większe instalacje, nie mówią głośno, lecz szepczą, pozostawiając miejsce na domysły i refleksję. Postaci, które na nich spotykamy, są zredukowane do schematów, niemal pozbawione cielesności, a jednak niosą ze sobą ciężar doświadczeń i emocji, tkanych z osobistych wspomnień. W cyklu „Zadra” z 2020 artystka zwraca się ku sobie samej – dziecko, rudowłosa Dorotka, pojawia się jako bohaterka własnych obrazów, nie tyle portret, co symbol zatrzymanego czasu, fragmentu pamięci utkanej z bólu, tęsknoty i próby zrozumienia. To jakby wejrzenie w głąb własnej historii, wyrażone prostotą formy i siłą wspomnień. Jednak życie nie pozwala na bezruch. W 2023 Podlaska proponuje nam nowy rozdział – „W przyszłym wcieleniu chcę być b-boyem” – cykl, który jakby rozrywa ramy dawnych opowieści i pozwala na redefinicję tożsamości. Postaci tracą twarze, stają się uniwersalnymi znakami, symbolami ruchu i wolności. Po prawej stronie obrazu widzimy tylko fragmenty ciała – ręce i nogi – które skradają się niemal po cichu, po lewej zaś drobne figury wirują w akrobatycznym tańcu, przywołując świat b-boyów, tej przestrzeni zdominowanej przez mężczyzn, pełnej energii i buntu. To subtelna, ale mocna refleksja nad stereotypami i granicami, które społeczeństwo narzuca nam bez słowa. Podlaska rozbiera te ograniczenia na czynniki pierwsze, by odnaleźć siebie na nowo, wolną od oczekiwań i narzuconych ról. Jej malarstwo, prezentowane w takich miejscach jak Zachęta, Zamek Ujazdowski czy Galeria Arsenał, to więcej niż osobiste wyznanie – to wnikliwe studium przemian, które zachodzą w nas i wokół nas, zapisane kolorem, gestem i ciszą między nimi.