Lekka faktura malarska, niemal szkicowe niemal pociągnięcia pędzla i subtelne kontrasty barwne, czyli wszystkie najważniejsze postulaty koloryzmu, znajdują zaznaczają się w prezentowanym obrazie Terechkovicha zastosowanie. Gdy pPatrzy sięąc na kompozycję, warto pamiętać, że artysta przywiózł swoją wrażliwość kolorystyczną z Rosji ojczyzny – to tam jako nastolatek oglądał w kolekcji Szczukina płótna fowistów i tam zetknął się z impresjonizmem. Naturalne wydaje się więc entuzjastyczne przyjęcie, które zgotowali młodemu Rosjaninowi Francuzi, widzący w nim – jak Marcel Sauvage – przede wszystkim wyśmienitego kolorystę. Wspomniany krytyk pisał „Coemedi” w czerwcu 1928 roku: „“z Terechkovichem malarstwo stało się świętem, radością dla oczu. Ach, zapewne nie ma w nim niczego systematycznego, ani też abstrakcyjnego. Każde płótno przypomina bukiet, bukiet ściślej, lub mniej ułożony, zawsze jednak w sposób czarujący. Kolory są żywe i zdecydowane, grają w gry dziecięce, gonią za sobą między ramami. Nie są więźniami zasad, ani też więźniami linii. A wszystko to czynią na sposób obrazów popularnych, stworzonych dla ludzi. Ale jeśli spojrzeć uważniej, to znaczy przybliżyć się do płótna, znajdziemy na nich wdzięk stworzony przez znawcę swojej sztuki (…). Terechkovitch widział wiele płócien. Może nie do końca zrozumiał jeszcze lekcję dawnych mistrzów, ale ma dopiero dwadzieścia sześć lat! (…) Wierzę, że niebawem będzie w swoim pokoleniu najlepszym malarzem”.