Bronisława Rychter-Janowska nie była jedynie „malarką ginących dworków”, stanowiących wyraz tęsknoty za dawnymi, bezpowrotnie utraconymi czasami. Wprawdzie kompozycje z charakterystycznymi, rodzimymi dworkami ziemiańskimi bielonymi i pokrytymi gontem z gankiem wspartym na dwóch kolumnach oraz ich wnętrza urządzone ze smakiem przysporzyły artystce najwięcej popularności, to jej twórczość bynajmniej nie ogranicza się tylko do tego motywu. Rychter-Janowska była wszechstronną artystką. Tworzyła także syntezujące pejzaże w duchu Jana Stanisławskiego, portrety świetnie oddające fizjonomię oraz mimikę twarzy modeli, a także „obrazy malowane suknem” w postaci makat o prostych, syntetycznych formach i intensywnych kolorach, które później były powielane w szlachetnych, graficznych technikach. Projektowała ponadto kostiumy do spektakli teatralnych. Prezentowany w katalogu obraz należy do grupy nastrojowych pejzaży z południa Europy i północnej Afryki, gdzie artystka chętnie podróżowała w „poszukiwaniu piękna”. Włochy, a w szczególności Rzym, Neapol oraz Sycylia, należały do jej ulubionych kierunków. Na swoich płótnach i w szkicowniku Rychter-Janowska uwieczniała ruiny starożytnych świątyń. Malowała bezpośrednio z natury, dzięki czemu udawało jej się uchwycić kluczowy dla niej moment. Na oferowanym obrazie jest to moment zmierzchu, kiedy ostatnie, niskie promienie słońca oświetlają na czerwonawo pozostałości świątyni Kastora i Polluksa w Agrygencie w postaci czterech doryckich kolumn wspierających fragment belkowania i tympanon, zaś horyzont w oddali spowija się w niebieskogranatowym kolorycie. Malarka swoje prace z Włoch przesyłała na wystawy krajowe. Zorganizowała również własną włoską wystawę wiosną 1913 roku w hotelu Excelsior w Rzymie. Wystawione prace spotkały się z ciepłym odbiorem krytyki. Większość z nich zostało sprzedanych, zaś jeden obraz pt. „Powrót z kościoła” artystka podarowała papieżowi Piusowi X.