CUKIERKOWA I DIABOLICZNA Basia Bańda jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu i wychowanką pracowni Jarosława Kozłowskiego. Debiutowała po 2000 roku. W swojej twórczości wykorzystuje nietypowe materiały i sięga po niszowe techniki. Chętnie korzysta z ekoliny, farby zbliżonej w konsystencji do tuszu, wykorzystywanej niegdyś do retuszu fotografii. W jej twórczości pojawiają się zarówno figuratywne przedstawienia, jak i te bardziej abstrakcyjne. Niektóre kompozycje przypominają kleksy poddane przekształceniom w różnego typu monstra, inne przywodzą na myśl konstruktywistyczne fantazje złożone z pól barwnych i geometrycznych kształtów. Kuratorka wystawy „Basia Bańda. Sumienie mam czyste i sny spokojne” o sposobie pracy Bańdy pisze: „Analizuje konwencje, przetwarza opozycyjne wyobrażenia, pokazuje, jak postaci i rzeczy działają w nowych konfiguracjach, zrzucając z siebie ciężar przypisanych im dotąd znaczeń” (https://arsenal.art.pl/exhibition/basia-banda-sumienie-mam-czyste- i-sny-spokojne/, dostęp: 1.09.2023). Prezentowana praca Basi Bańdy jest jednocześnie cukierkowa i diaboliczna. Kompozycja została namalowana przy użyciu farby wodnej, która pozwoliła uzyskać delikatne przejścia pomiędzy odcieniami różu. W efekcie sylwetka postaci jedynie w niewielkim stopniu odróżnia się od pudrowego tła i sugeruje intymny charakter sceny. Główna bohaterka przypomina dziwną Barbie zrealizowaną w edycji dla dorosłych. Ubrana w białe body i przytwierdzone do niego pasem pończochy postać siedzi z rozłożonymi nogami, zakrywając dłonią okolice intymne. Twarz postaci jest potraktowana syntetycznie – oczy i usta zostały sprowadzone do dwóch plam koloru. Niepokojący charakter podkreśla pukiel prawdziwych włosów przymocowany do płótna za pomocą różowej muliny, widocznej na odwrociu. Bańda, używając biologicznej tkanki, upodobniła obraz do mistycznego artefaktu. Używanie naturalnych włosów należało do powszechnej praktyki XX-wiecznych dadaistów i surrealistów. Było to działanie wycelowane przeciw konwenansom. W pracach takich jak „Luncheon in Fur” Meret Oppenheim wywołuje u widza w dyskomfort, proponując zestaw do picia herbaty wykonany z futra. Podobne zabiegi można znaleźć również u Władysława Hasiora, który naturalne włosy łączył z motywami religijnymi, przełamując tym sposobem tabu.