W świecie sztuki i teatru dynamika na scenie oraz interakcja między aktorami to składowa kilku sił – reżyserii, scenariusza, scenografii oraz chemii, która wytwarza się między osobami grającymi. Ta ostatnia jest szczególnie wrażliwa na nowość, niespodziewane tu i teraz w precyzyjnie zaprojektowanym mikrokosmosie. Świat sztuki, literatury i teatru, podobnie do świata nauki, mają to do siebie, że ich małe wycinki mogą być drobiazgowo określone, generując przestrzenie gry wahające się od fikcji do sterylnej kalkulacji. Gdzieś pomiędzy, a może raczej w głębi tych czysto intelektualnych kategorii znajduje się przestrzeń percepcyjna, ludzka sfera kreatywna, która pozostaje w nieustającej interakcji z innymi organizmami, rzeczami oraz zjawiskami. W tej płaszczyźnie poruszają się osoby zajmujące się sztukami plastycznymi, które poprzez umiejętne manipulowanie materią wytwarzają nowe struktury wizualne, za pomocą których mogą komunikować swoje wnętrze. W literaturze przedmiotu pisze się o wytwarzaniu własnego języka malarskiego, który jest uznawany za jedno z najoryginalniejszych osiągnięć w dziedzinie plastyki. Jednym z trudów zmiany świata podjętych przez feministki jest analiza i dekonstrukcja języka, który sprzyja utwardzaniu i podtrzymywaniu tego co było, a niekoniecznie działa. W tym kontekście, w twórczości współczesnych artystek poszukiwać możemy różnorodnych strategii wyrabiania sobie własnej drogi do komunikacji ze światem. Mogą to być strategie buntownicze, rewolucyjne, indywidualne oraz kolektywne, głęboko refleksyjne, odnoszące się do konkretnych zdarzeń i fenomenów w świecie kultury, odcinające się od tego co było lub wchodzące w dyskusję i transformujące dorobek i odkrycia twórców i twórczyń przed nimi. W przypadku malarstwa Anny Podlewskiej-Polit możemy swobodnie mówić o ewolucji wrażliwości na kolor i głęboko medytacyjnej refleksji formalnej ujawniającej się w znakomicie dopracowanych kompozycjach abstrakcyjnych. W 1997 artystka obroniła dyplom z malarstwa w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Rajmunda Ziemskiego, uznanego klasyka awangardy i arsenałowca, który posługiwał się formą pejzażu metaforycznego, szczególną uwagę przykładał do znaku, a komunikację z odbiorcami swojej twórczości budował poprzez barwę. Jego rozumienie koloru było zaczerpnięte z tradycji kolorystycznej, tradycji graniczącej ze współczesnością, gałęzią twórców, którzy od koloryzmu nie odcinali się grubą linią, a tradycję tę transformowali. Połączenie pejzażu z abstrakcją oraz wyjątkową wrażliwością na kolor przywodzi na myśl również inną artystkę – Aleksandrę Jachtomę. Płótna Podlewskiej-Polit dostarczają jednak czegoś więcej. Subtelna gra kolorów przypomina raczej rozwiązania op-artowskie, które poprzez zestawienia kolorów i formy wpływać miały na aparat recepcyjny odbiorcy, bądź, poprzez wnikliwe i precyzyjne użycie koloru wchodzić w interakcję z przestrzenią i innymi znajdującymi się w bliskiej odległości obrazami, jak to miało miejsce w przypadku twórczości Wojciecha Fangora. Gdzieś pomiędzy tradycją kolorystyczną, awangardowymi op-artystami, swój współczesny język tworzy i rozwija Anna Podlewska-Polit, która kompozycją w bieli i czerwieni otwiera przestrzeń do anegdoty i narracji osoby odbierającej obraz, historii, która pojawi się w wyniku ekspozycji na grę formy i kolorów obrazu. Jak skomentowała artystka: „Obraz czerwony kulisowo rozsuwa na boki płaszczyzny koloru, konfrontując spojrzenie odbiorcy z ‘głębią’ – aplą bieli. Buduje w ten sposób rodzaj sceny podatnej na wypełnienie materią wyobrażeń. Ustanawia przestrzeń potencjalną, która jest miejscem samoprezentacji obrazu i zarazem narracji widza (...) stanowi pole napięć – swoistą scenę, lekko przysłoniętą z dwóch stron czerwoną kotarą, dla rozrastających się historii, kondensując w sobie dystans między percepcją i materią obrazu”. Prace artystki należą do kolekcji Rothko Museum w Daugavpils, Galerii Bielskiej BWA w Bielsku-Białej oraz znajdują się w kolekcjach prywatnych.