Prezentowany obraz to przykład abstrakcji geometrycznej z wyraźnymi elementami symbolizmu. Kompozycja została podzielona na trzy poziome strefy. Górna część obrazu zawiera trzy czarne prostokąty osadzone na intensywnie czerwonym tle. Dominujące barwy czerwieni i pomarańczy można interpretować jako symbole ognia, niepokoju lub energii. Z kolei geometryczne kształty mogą przywodzić na myśl siły zewnętrzne – wyższe hierarchie, porządek duchowy, a także struktury, które rządzą światem niewidzialnym. Centralna część kompozycji zdominowana jest przez jasny ośmiokąt z koncentrycznymi liniami i czerwonym konturem. Jego wyrazista forma i kolor przyciągają wzrok, nadając całemu obrazowi wizualną równowagę. Kształt ten może być odczytywany jako mandala – symbol duchowej harmonii, jedności oraz głębokiego wewnętrznego porządku. Koncentryczne linie zdają się sugerować ruch do wnętrza, falowanie energii lub medytacyjny proces skupienia. W tym kontekście środek kompozycji można utożsamiać z duszą, świadomością lub centrum istnienia. Dolna strefa obrazu składa się z sześciu czarnych prostokątów ułożonych w formie dwóch kolumn. Ich ciężka forma i rytmiczne rozmieszczenie kontrastują z resztą kompozycji, wprowadzając wizualny ciężar oraz stabilizujący rytm. Tło w tej części ma złożoną, teksturalną strukturę z odcieniami fioletu, brązu i szarości, przypominającą ziemię lub popiół. Symbolicznie dolna część może być interpretowana jako fundament czy struktura codziennego życia oraz fizyczna podstawa egzystencji.