Twórczość Amelii (Amalii) Palecznej jest wciąż mało znana i słabo opracowana przez historyków sztuki. W przypadku oeuvre tej, jak i wielu innych polskich malarek przełomu XIX i XX wieku, mamy niestety do czynienia ze szczątkowymi biografiami i całkowicie rozproszoną spuścizną. Urodzona w Krakowie Paleczna była notowana już w 1900 roku w gronie uczniów Stanisława Grocholskiego, który prowadził prywatną Szkołę Malarstwa i Rysunku w Monachium. Porównując znane obrazy artystki z dziełami jej pierwszego, i jak się wydaje jedynego, profesora, można dostrzec wiele podobieństw. Przede wszystkim widoczny jest w nich wpływ dawnych mistrzów, a w szczególności caravaggionistów. Świetne operowanie światłocieniem i stopniowe wydobywanie formy z mroku stanowi istotę malarstwa zarówno Grocholskiego, jak i Palecznej, co objawiło się doskonale w jej wczesnej pracy zatytułowanej „Śpiąca” z około 1900 roku (kolekcja prywatna). Sylwetka kobiety leżącej na łóżku została oświetlona silnym, punktowym światłem lampy naftowej niczym modele na płótnach samego mistrza włoskiego baroku – Michelangelo Caravaggia. Niestety bardzo mała ilość materiału porównawczego praktycznie uniemożliwia rekonstrukcję przemian, jakie zachodziły w jej twórczości na przestrzeni kolejnych dekad. Nieznany do tej pory portret dziewczynki z ceramicznym naczyniem daje możliwość nadbudowania ubogiej biografii Amelii Palecznej. Obraz ten jest nie tylko wnikliwym studium kompozycyjnym i psychologicznym małej modelki. Praca datowana najprawdopodobniej na rok 1929 (data nie w pełni nieczytelna) i opisana „Firenze”, umożliwia ponadto określenie destynacji, jakie artystka obierała w okresie XX-lecia międzywojennego. Jak przebiegała owa włoska podróż Palecznej i czy Florencja była w niej tylko jednym z przystanków? Obecny stan badań uniemożliwia udzielenie odpowiedzi na te pytania. Można tylko snuć przypuszczenia, że pobyt w Italii dał malarce możliwość zapoznania się z bogatymi zbiorami muzeów, czego wynikiem były tworzone wówczas kompozycje, łączące monachijski stimmung oraz spuściznę włoskich mistrzów renesansu i baroku.