Ulubionymi motywami Karpińskiego były portrety, sceny rodzajowe, pejzaże oraz martwe natury kwiatowe. Malarz często nawiązywał w swych działach do malarstwa Olgi Boznańskiej, której twórczość budziła w nim podziw. Przykładowym dziełem w tym typie jest ukazana w katalogu praca przedstawiająca rozbudowaną martwą naturę z różami w wazonie. Akompaniamentem dla kwiatów są malowane z finezją przedmioty z porcelany otaczające bukiet. Opadnięte płatki kwiatów nadają kompozycji specyficznego, wanitatywnego charakteru. Karpiński szczególnie upodobał sobie ten właśnie gatunek, w którym osiągnął mistrzostwo. Pierwsze jego martwe natury powstały już podczas pobytu w Paryżu. Do ich malowania powrócił w latach 20., po powrocie do kraju. Jego styl przejawiał się z jednej strony realizmem – potwierdzeniem są tutaj rzucane przez przedmioty cienie oraz bliki świetlne, z drugiej zaś – impresjonizmem, o czym świadczą rozedrgane powierzchnie kreowanych przez niego form. Obraz ten podobnie jak reszta martwych natur Karpińskiego odznacza się efemeryczną oraz melancholijną atmosferą, która oddaje nastrój epoki oraz przemijalność świata.