„Jednak od dziecka bardzo lubiłam oglądać albumy z symbolizmem. Wbrew pozorom nie jest ich tak dużo. Lubię te wszystkie Böckliny, von Stucki i Khnopffy. To jest często uważane za kicz i wstydliwy etap w sztuce, ale dla mnie jest niezwykle pociągający. Potem trafiłam na moim ulubionym rosyjskim profilu na obraz Hugona Simberga. Na tym profilu często są żarty z Cerkwi i Putina, dużo dziwnej sztuki współczesnej z kręgu bardziej outsider art. Okazało się, że to artysta, który ma wiele znakomitych prac. Potem było olśnienie, kiedy przyjaciółka zwróciła mi uwagę na Léona Spilliaerta. Wtedy pomyślałam, że symbolizm jest mocno niedoceniony, i zapragnęłam pokazać na wystawie inne prace z tego kręgu”. Aleksandra Waliszewska Inspiracje Aleksandry Waliszewskiej symbolizmem pozwalają jej na przyjrzenie się najgłębszym ludzkim niepokojom za pomocą oryginalnego języka artystycznego i konsekwentnie podejmowanej stylistyki odradzającej idee XXI wieku. Świat utrwalony na obrazach artystki jest krajobrazem pełnym ukrytych lęków i wyobrażeń, opartym na gotyckiej literaturze, kultowych wizjach Memlinga, Boscha czy Poussina, wzbogacony tarantyzmem i sekretnym życiem zombie oraz wampirów. Bohaterką większości dzieł jest blada dziewczyna zawieszona w dwuznacznym stadium między dzieckiem a kobietą, której nieletnie lęki konserwują ciało w temperaturze młodzieńczych niepewności. Jak przyznaje sama artystka, praca z modelem byłaby dla niej zbyt stresująca, dlatego jedyną modelką do większości jej kompozycji jest ona sama. Dzieła Waliszewskiej w oszczędności swojej formy przypominają automatyczne malarstwo dziecięce – z pozoru nieporadne, nakreślone prostą kreską, oszczędne w wyrazie, ale jednocześnie pełne symbolicznego potencjału. W sytuacjach tworzonych przez artystkę wiele kwestii wydaje się ukrytych, chociaż z samego ukrycia można dostrzec to, co jest nieuchwytne. Jednocześnie stałym motywem pojawiającym się w twórczości artystki jest śmierć. Waliszewska uobecnia wanitatywne aspekty poprzez ukazanie rozwarstwionego ciała, odchodzącego całymi płatami, ulegającego rozkładowi. W prezentowanym obrazie tytułowe siostry są dodatkowo ponakłuwane w newralgicznych miejscach, atroficzne, brzydkie i chore. Powyginane w nienaturalnych pozycjach są bliskie gotyckim wyobrażeniom, które często stanowiły inspirację dla artystki. Waliszewska w swoich dziełach kwestionuje przekonanie o istnieniu nieprzekraczalnej granicy między snem i jawą, tym co ludzkie i zwierzęce, żywe i martwe. Jednocześnie artystka trzyma odbiorcę w nieustannym napięciu i podtrzymuje jego chęć podglądania tego, co nie powinno przyciągać naszej uwagi. Światem tworzonym przez Waliszewską rządzi logika snów, gdzie stałymi obrazami są konflikty na tle fizycznym i seksualnym, relacje międzygatunkowe, odruchy wampiryczne oraz destrukcja ludzkiego ciała. Jak zauważa Ewa Gorządek: „Artystka fascynuje się ciemną stroną, tam, gdzie łatwo ulegać chwilowemu szaleństwu, gdzie makabra spotyka groteskę, pięknu towarzyszy horror. Widz wkracza w świat stworzony przez Waliszewską i napotyka misternie złożoną mieszankę znaczeń, do których klucz został starannie ukryty” (Ewa Gorządek, https://culture.pl/pl/tworca/aleksandra-waliszewska, dostęp: 16.08.2023).