Jednym z najważniejszych motywów w twórczości Agnieszki Niziurskiej są góry. I to góry najwyższe - te, zdobywane przez Kukuczkę, Wielickiego, Rutkiewicz. Góry, które w latach 80. XX wieku rozpalały wyobraźnię Polaków, którzy z wypiekami na twarzy śledzili dokonania polskich wspinaczy w Himalajach i Karakorum. Poza aspektami czysto medialnymi, związanymi z rywalizacją sportową, czy też sensacją towarzyską, kolejne zdobyte przez Polaków szczyty były utożsamiane z przejawami wolności. Również tej politycznej. Oto na szczycicie ośmiotysięcznika, jako pierwszy staje Polak. I to na dodatek w najtrudniejszych warunkach: zimą. Na wiele lat przed reprezentantami innych krajów, w tym przedstawicielami kraju hegemona zza miedzy. Było w tym coś niezwykle romantycznego, wręcz filmowego. Coś, co Agnieszce Nizurskiej udało się bardzo dobrze zarejestrować na swoich płótnach. Sama artystka wybór motywu gór komentowała w następujący sposób: „W latach 80. jedni w poszukiwaniu wolności i egzotyki malowali palmy, ja natomiast malowałam góry – symbol siły, piękna, natury i pokonywania słabości”. Góry jako metafora wolności zdominowały twórczość artystki pod koniec lat 80. XX wieku i pojawiają się w bardzo różnych konfiguracjach i interpretacjach. Zazwyczaj są to przedstawiania bezpostaciowe, pełne aluzji, którą artystka kreśli mocną linią i uzupełnia odważnym, nasyconym zestawieniem barw. O wiele rzadziej na obrazach przedstawiających góry pojawiają się postacie. W przypadku „Alpiniści” szereg sylwetek ludzkich obciążonych ekwipunkiem górskim zdobywa szczyt. Podczas, gdy jeden wspinacz wchodzi na wierzchołek, inny jest już w drodze na dół. Sylwetka na szczycie, natomiast, staje w promieniu światła. To chwila spełnienia i moment wyzwolenia. W innej pracy zatytułowanej „Skalp i ślady Yeti” z kolei brak jest jakichkolwiek postaci, a obecność Yeti sugerują tytuł, skalp stworzenia (ponoć przechowywany od 300 lat w jednej z buddyjskich świątyń) i ślady pozostawione na śniegu. W przypadku obrazu zatytułowanego „Yeti”, który prezentowany jest na aukcji, stajemy już twarzą w twarz z mistycznym stworem. Jest to spotkanie o tyle dziwne, że Yeti wcale nie przypomina strasznego potwora, który pożera zagubionych himalaistów. Yeti Niziurskiej, to włochaty niby-człowiek, pozbawiony twarzy, za to z wyraźnie zaznaczonym sercem. Postać, tajemnicza, anonimowa, a jednak na swój sposób ludzka, zdolna do odczuwania. Czułość i wrażliwość, to cechy bardzo wyraźnie zarysowywane na obrazach Niziurskiej. Cechy które sprawiają, że tak dobrze czujemy się w przestrzeniach, w których prezentowane są płótna tej artystki.