Widoki gór i pejzaże to centralny temat przedstawieniowy w twórczości Agnieszki Niziurskiej. Warsztat malarski kształciła pod okiem Jana Tarasina i jako absolwentka warszawskiej ASP znajdowała się w tyglu ważnych dla polskiej sceny powojennej wydarzeń. Jak sama przyznaje: „W latach 80. jedni w poszukiwaniu wolności i egzotyki malowali palmy, ja natomiast malowałam góry – symbol siły, piękna, natury i pokonywania słabości”. Według Bożeny Stokłosy twórczość Niziurskiej „znajdowała się na antypodach realizmu, naturalizmu i hiperrealizmu”. Artystka wystawiała swoje prace w legendarnej Dziekance, która w latach 80. i na początku 90. była miejscem spotkań i pierwszych współprac młodych twórców. Dziekanka, działając jako przestrzeń otwarta i niezależna artystycznie, umożliwiała współistnienie sztuki wizualnej z muzyką, teatrem i kulturą alternatywną. Sprzyjało to eksperymentom i zacieśnianiu się relacji quasi zawodowych i towarzyskich. Oferując alternatywę wobec tradycyjnego programu uczelni Dziekanka dawała artystom możliwość realizacji projektów intermedialnych oraz pracy z nowymi mediami, takimi jak np. film 16 mm. Wyrazem inicjowanego tam interdyscyplinarnego programu była m.in. akcja „Ścierki wizytek” zrealizowana w 1988 przez Teresę Murak. Prezentowana praca Niziurskiej wpisuje w nieustannie aktualny nurt twórczości bliskiej naturze. Natura pojawia się na poziomie pojęciowym: poszukiwania uniwersalnych prawd oraz inspiracji jej kształtem. W obrazie „Ostatnia Susn” grubo prowadzony kontur jednocześnie dynamizuje i organizuje kompozycję. Dominujące kierunki diagonalne sugerują atmosferę niepokoju, natomiast stosowane przejścia tonalne od barw ciepłych ku zimnym składają się w stonowaną i harmonijną paletę. Niziurska, podobnie jak Józef Hałas, proponowała nowoczesne podejście do malarstwa pejzażowego, jednak podczas gdy Hałas próbował dokonać maksymalnej syntetyzacji formy i sprowadzenia jej do roli symbolu, Niziurska nie rezygnowała z języka figuracji. W latach 80. chętnie malowała in situ, zarówno w górach, jak i nad morzem. Rok 1980 był również szczególnym czasem dla Polskiego Związku Alpinizmu. Zimą tego roku polscy himalaiści dokonali pierwszego zimowego wejścia na Mount Everest, a góry – w swoistym neoromantycznym geście – stały się symbolem wolności w rzeczywistości wciąż owianej cieniem socrealizmu”. Ten historyczny moment był niewątpliwie impulsem twórczym dla Agnieszki Niziurskiej: „(...) malowałam ludzi związanych z górami. To był czas wielkich wyczynów polskich himalaistów. Dzieła te były reakcją na totalną degrengoladę i poczucie niemocy, jakie panowały wówczas w Polsce po upadku pierwszej Solidarności. Odwoływałam się w nich do wolności, jaką daje natura, jej piękno, swoisty majestat, wielkość. Żadna komuna nie dała rady jej zniszczyć. Dużo wtedy czytałam o wyprawach w Himalaje, m.in o ‘nowej modzie’, aby zamiast tradycyjnie schodzić ze szczytu – posługiwać się lotnią”. Wyrazem międzynarodowego uznania Niziurskiej było włączenie jednej z jej prac w poczet katalogu „The Future at Last: Contemporary Artists from Poland”, przygotowanego przez fundację Imago Mundi. Misją fundacji jest próba encyklopedycznej archiwizacji zjawisk z obszaru sztuki współczesnej. Instytucja ta została założona w 2006 roku przez Luciano Benettona, twórcę marki United Colors of Benetton, od lat słynącej z odważnych kampanii reklamowych, które zacierają granicę między reklamą a sztuką abiektu. Umieszczenie pracy Niziurskiej w publikacji stanowi duże wyróżnienie, potwierdzające jej znaczenie w globalnym dialogu artystycznym.