Adam Malinowski był malarzem oraz dekoratorem teatralnym, którego twórczość wpisała się w kanon polskiego malarstwa pejzażowego XIX wieku. Wczesną edukację artystyczną odbył u swojego ojca, znanego dekoratora teatralnego Franciszka Malinowskiego. To właśnie dzięki ojcu Adam poznał podstawy dekoracji scenicznej, które miały istotny wpływ na jego dalszą karierę. Malinowski specjalizował się w malarstwie pejzażowym, ukazując przede wszystkim polską przyrodę, wiejskie krajobrazy i architekturę. Był związany z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych, gdzie regularnie wystawiał swoje prace. W jego dorobku znajdziemy obrazy przedstawiające różne motywy, takie jak krajobrazy nadwiślańskie, widoki Podhala, zamki czy ruiny. Często sięgał po motywy lokalne, takie jak „Krajobraz wiejski z młynem” (1864) czy „Ruiny zamku w Janowcu” (1866). Artysta wiele podróżował po Polsce, a jego ulubionymi miejscami plenerowymi były okolice Lublina, Krakowa oraz Podhale. W swoich obrazach starał się wiernie oddać atmosferę polskiego krajobrazu, eksponując naturalne piękno wsi i różnorodność przyrody. Pra ce takie jak „Burza” (1866), „Pejzaż z okolic Podhala” (1877) czy „Krajobraz z młynem” (1873) odzwierciedlają jego głębokie zainteresowanie tematyką natury i jej zmiennością. Jego dorobek jest przykładem harmonijnego połączenia artystycznej wrażliwości z praktycznym podejściem do malarstwa, wynikającym z doświadczeń w dekoratorstwie teatralnym. Dzieła Malinowskiego, szczególnie pejzaże, wpisują się w tradycję polskiego realizmu i stanowią ważny punkt odniesienia dla późniejszych twórców, podejmujących tematykę krajobrazową w polskim malarstwie. Prezentowany, malowany w 1863 roku pejzaż jest bardzo wczesną kompozycja Malinowskiego. W tym roku Malinowski zadebiutował w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i wystawił dwa obrazy: „Krajobraz polski” oraz „Krajobraz zimowy”. Ze względu na duży format, efektowną kompozycję i niezwykle wyrafinowany detal prezentowany obraz może być wiązany z „Krajobrazem polskim” z Zachęty. Malinowski starannie zaaranżował swoją kompozycję. Widz ogląda zakole niewielkiej rzeczki z kulisami drzew leśnych po prawej stronie i w głębi. Ich bujność i formalna ekspresja przywodzą na myśl XVII-wieczne pejzaże holenderskie i twórczość odkrywanego na nowo w XIX stuleciu Jakoba van Ruisdaela. W pobliżu rzeki, nad którą przerzucono drewniany most dostrzegamy chałupy, z których kominów unosi się dym, który daje do zrozumienia widzowi, że zbliża się jesień i zima. W tym idealnym wiejskim krajobrazie, po lewej stronie majaczy, jako jeden z nielicznych znaków cywilizacji, słup wiorstowy.