Choć artysta często dawał upust swej megalomanii, to w tym przypadku niczego nie wyolbrzymiał. To jego małżonka – Gala – sprawiła, że Dalí zyskał tak ogromny rozgłos i sławę. Kobieta jego życia była nie tylko jego muzą, ale też opiekunką i agentką. Ponoć chodziła, prosiła, a nawet groziła tak długo, aż zaczęła sprzedawać jego obrazy. W hołdzie jej zaangażowaniu Dalí podpisywał swoje dzieła w nietypowy sposób: „(…) nie mogę moich obrazów podpisywać jako tylko ja, bo bez Ciebie jestem niczym; dlatego podpisuję jej jako Gala Dalí”. Jak powszechnie wiadomo Dalí wielbił nie tylko swoją żonę, ale i siebie samego. Dał upust swemu samouwielbieniu, gdy w latach 70. zaprojektował i urządził własne muzeum. Znajduje się ono w jego rodzinnej miejscowości Figueres w Hiszpanii. Budynek został wzniesiony na ruinach dawnego teatru. Ma to znaczenie symboliczne, ponieważ sam Dalí twierdził, że całe jego życie jest teatrem. Trzeba przyznać, że nad wyraz przekonująco odgrywał rolę ekscentrycznego artysty. Projekt muzeum jest równie surrealistyczny co prezentowane w nim zbiory i pomysłodawca. Budynek posiada (jakże by inaczej) ekstrawagancką bryłę. Fasada jest pomalowana na intensywnie czerwony kolor (z dodatkiem złotych ornamentów). Całości dopełniają ogromnej wielkości jaja, które znajdują się na dachu budowli. Oczywiście nie był to przypadkowy wybór. W twórczości artysty jaja pojawiają się w rozmaitych odsłonach – całe i stłuczone, surowe i sadzone albo w formie pokruszonych skorupek. Nierzadko są znakiem stworzenia (oznaczają, w zależności od nastroju artysty, narodziny i śmierć). Bywają również symbolem erotycznym… Po stworzeniu własnego, surrealistycznego świata Dalí wypełnił go mistycznymi symbolami, które odzwierciedlały jego obsesje, lęki i przedmioty fetyszu. Możemy zaobserwować ich obecność, a nawet swoistą migrację z jednego dzieła do drugiego. Dalí był wierny swoim symbolom przez całe życie. Zainspirowany psychoanalizą Freuda, rozważnie używał symboli, aby podkreślić ukryty sens swoich dzieł. Najczęściej w celu określenia konfliktu między „twardą” powłoką ciała osoby a jej miękką, „płynną” treścią emocjonalną i psychiczną. René Magritte, belgijski surrealista powiedział kiedyś, że ludzie szukający symbolicznych znaczeń w jego pracach nie rozumieją poezji i tajemnicy, które nieodłącznie przynależą do jego obrazów. Tyle tylko, że dzieło sztuki jest konkretnym bytem fizycznym. Patrząc na nie, zadajemy sobie pytanie: Co to jest ? Co ja widzę? Odpowiedzi nie zawsze są jednoznaczne. Tym bardziej w przypadku dzieła surrealisty. Prezentowane podczas tej aukcji dzieło to nieduża rzeźba Salvadora Dali. Jest zatytułowana „The Key”, czyli klucz. Przedstawia zarys kobiecej sylwetki ubranej w długą, balową suknię, za którą ciągnie się okazały tren. Głowę kobiety umownie tworzy pusta przestrzeń, okolona rodzajem szala czy kryzy. Gdzie tu więc klucz? Gdy ponownie przyjrzymy się dziełu (po zapoznaniu z jego tytułem), faktycznie dostrzeżemy klucz. A dokładniej mówiąc, klucz odziany w suknię. „Cóż to za szalona wizja?” – mógłby ktoś spytać zaskoczony. Odpowiedzi należy szukać w życiu artysty. A ściślej mówiąc: w znaczeniu kobiet w jego życiu. One były zawsze kluczem, który uruchamiał wyobraźnię, niespożyte pokłady fantazji i inwencji twórczej. To kobiety były pierwszymi krytykami jego dzieł i stanowiły de facto jedyny stały punkt odniesienia w jego życiu. Dalí nie był człowiekiem „prostym w obsłudze”. Cierpiał na wiele fobii, impotencję, był owładnięty rozmaitymi dewiacjami, (także seksualnymi), niepohamowanym (iście hiszpańskim) temperamentem, wybujałym ego, szaloną ambicją… Potrzebował opoki, skały, o którą mógł się oprzeć. Nieodmiennie była nią najbliższa mu osoba: Gala – kobieta klucz do jego twórczości.