Martyna Czech swoje malarstwo traktuje bardzo osobiście. Artystka podchodzi do sztalugi tylko wtedy, kiedy naprawdę chce podzielić się ze światem swoimi postrzeżeniami. Ta forma komunikacji, niczym telefon do przyjaciela, bywa bezpośrednia i bardzo ekspresyjna w formie. Czasami wręcz brutalnie bezpośrednia. Co ważne, Czech nie tworzy martyrologii, ani też nie buduje narracji terapeutycznych. To właśnie dlatego obrazyCzech mają swoją wyjątkową siłę. A siła ta pochodzi z prawdy. Malarstwo Czech niczego nie udaje, choć na pierwszy rzut oka może wydawać się naiwne w formie i treści. Tym większy kontrast, gdy podejdziemy do jej płócien z zamiarem namysłu lub głębszej analizy. Wtedy otwiera się przed widzem perspektywa obserwacji życia codziennego, ze wszystkimi jego, nieraz naturalistycznymi, szczegółami. Następstwem obserwacji jest rozbudowany komentarz i celna, zawsze bardzo ironiczna pointa. Czech podchodzi do malarstwa bardzo personalnie, ale i tego samego wymaga od widza.W pracach artystki wyjątkowe miejsce zawsze zajmują zwierzęta, które stają się często głównymi bohaterami jej obrazów. Mimo że wychowywała się z dala od miasta, spędzając dużo czasu na podtarnowskiej wsi, gdzie od najmłodszych lat miała bliski kontakt ze zwierzętami gospodarskimi, to miłość do zwierząt pojawiła się później – już w dorosłym życiu. W swoim70-metrowym mieszkaniu opiekuje się chorymi, bezradnymi i porzuconymi królikami, które znajduje przez Internet. Urządza im azyl, gdzie mogą w spokoju dochodzić do siebie. Świat zwierząt stanowi pewien zamiennik dla świat ludzi, pewien wytrych komunikacyjny, który stał się znakiem rozpoznawczym Czech. Zabieg ten pozwala artystce ukrywać pewne znaczenia pod płaszczem naiwności i „czystości” świata zwierząt, a ta tylko pozorna beztroska potęguję efekt zaskoczenia sferą treściową jej obrazów. W ciągłym zaskakiwaniu widza artystce pomagają nieoczywiste tytuły jej prac.