Dynamiczne sylwetkowe przedstawienia postaci na płótnach Krzysztofa Musiała sprawiają wrażenie wyciętych z szablonu. W tej pracy są to zmultiplikowani sprinterzy zatrzymani w biegu. Sposób malowania ludzkich sylwetek jest dla Musiała charakterystyczny. Anonimowe twarze, których rysów przez szkicowość rysunku nie sposób rozpoznać. Dynamiczne pociągnięcia pędzlem, kształty zaznaczone jak gdyby od niechcenia, barwne plamy zamiast wyraźnego rysunku. Malarstwo Musiała przypomina nieco prace artystów street artu. W centrum obrazów znajduje się człowiek i jego emocje. Widać to w postawie portretowanych, wygiętych, poskręcanych, ujętych w ruchu ciałach. Autor często przedstawia człowieka jako zagubionego, zniewolonego, ale też zdeterminowanego w działaniu i zapamiętanego w miłości. Prezentuje fragmenty wycięte z życia, zaobserwowane z czujnością i dystansem.