Prezentowany obraz poprzez swoją formę uwidacznia to, czym było malarstwo dla Juliusza Joniaka. Martwa natura została tu przedstawiona niezwykle dekoracyjnie i finezyjnie. Artysta za pomocą krótkich, dynamicznych pociągnięć pędzla stworzył żywą, ekspresyjną kompozycję o szczególnych walorach artystycznych. Martwa natura ustawiona na zdeformowanym stoliku wypełnia centralną partię obrazu, skupiając wokół siebie całą uwagę. Plamy barw, kładzione z impetem i rozmachem, nadają temu przedstawieniu ekspresji. Zestawienia kolorystyczne, na które zdecydował się malarz, są wysmakowane i kunsztowne. Przeważające błękity są przełamywane punktowymi żółcieniami, użytymi w partii kwiatów oraz gruszek, które efektownie ocieplają pracę, natomiast tło, precyzyjnie wypełnione srebrzystymi szarościami, znakomicie dopełnia kompozycję. Bujny, bezładnie wyeksponowany bukiet kwiatów, niedbale rozrzucone owoce i zwisający bezwiednie obrus wprowadzają pewien chaos i zawirowanie, rozbudzając całe przedstawienie. Wibrujące efekty świetlne i starannie dobrana paleta barw wyrażają postawę Joniaka wobec sztuki, wedle której najistotniejsze jest wrażenie estetyczne, oparte na formalno-plastycznych zabiegach stylistycznych. Takie podejście pozwala stawiać tego artystę w kręgu XX-wiecznych malarzy, kontynuujących założenia polskiego koloryzmu.