Isaac Antcher, urodzony jako syn sklepikarza w Pieriesieczinie w guberni besarabskiej, pierwsze lata edukacji spędził w Odessie. W wieku dwudziestu jeden lat dołączył do swojego brata w Lille. W 1921 wyjechał do Jerozolimy, gdzie studiował w Szkole Sztuk Pięknych i Rzemiosła Artystycznego Besaleel pod kierunkiem Borisa Schatza, Abla Panna i Ze’ewa Rabana. Trzy lata później przyjechał do Paryża i kontynuował edukację artystyczną w Académie de la Grande Chaumière i w Académie Russe. Ponadto swój talent malarski szlifował w paryskich muzeach, gdzie szczególnie skupiał się na dorobku twórczym Rembrandta i impresjonistów. Swoje obrazy wystawiał na Salonie Jesiennym oraz Salonie des Tuileries. Kluczowym momentem dla rozwoju Antchera jako malarza było spotkanie z Leopoldem Zborowskim w 1927 roku. Dzięki jego opiece malarz poznał kolekcjonera Jonasa Nettera (1867-1946), miłośnika twórczości artystów kręgu Szkoły Paryskiej, który jako pierwszy zaczął zbierać ich dzieła. Antcher podpisał ze Zborowskim i Netterem kontrakt na wyłączną współpracę w zamian za stałą pensję. Większa część przedwojennego dorobku Antchera uległa zniszczeniu albo rozproszeniu wskutek zniszczenia pracowni podczas wojny. Malarz po powrocie do Paryża poświęcił się wyłącznie malarstwu i tworzył do końca życia. Rozpatrując znany dorobek Antchera, da się w nim wyodrębnić dwa główne tematy: pejzaże ukazujące francuskie miasteczka i prowincjonalny krajobraz oraz przedstawienia wnętrz pracowni. W atelier artysta koncentrował się na rekwizytach malarskich: sztaludze stojącej w kącie, pędzlach stojących na półce, podobraziach raz to wiszących na ścianie, raz to stojących na podłodze. Kulisy malarskiej pracy stały się wdzięcznym tematem podnoszonym przez twórców Szkoły Paryskiej.