Barbara Zbrożyna to jedna z czołowych postaci powojennej sztuki polskiej, a jej nazwisko było zestawiane z takimi artystami, jak Alina Szapocznikow, Halina Ślesińska, Magdalena Więcek czy Jerzy Jarnuszkiewicz. Artystka w latach 1945-47 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Xawerego Dunikowskiego. Była członkinią artystycznej Grupy 55 w latach 1955-57. W tym okresie Zbrożyna współpracowała także z licznymi czasopismami oraz uczyła w liceach plastycznych. Prace artystki znajdują się m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Poznaniu oraz Krakowie, jak również w licznych zagranicznych kolekcjach. W centrum zainteresowań Zbrożyny, począwszy od pracy dyplomowej, znajdowały się przede wszystkim głowy oraz popiersia portretowe. Z czasem rzeźbiarka obrała swoją drogę – jej realizacje nabrały ekspresyjnego charakteru. Dodatkowo artystka postawiła na grę niedomówieniami oraz aluzjami. Jednocześnie faktura rzeźb Zbrożyny stawała się coraz bardziej szorstka oraz „poszarpana”. W sferze zainteresowań artystki były przede wszystkim meandry ludzkiej egzystencji, refleksja nad nieuchronnym przemijaniem oraz śmiercią. W latach 60. stworzyła cykl prac „Figury żałobne” oraz „Sarkofagi”, w ramach którego znajdują się rzeźby poświęcone m.in. Xaweremu Dunikowskiego czy Janowi Palachowi – czeskiemu studentowi, który w obliczu agresji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację dokonał aktu samospalenia. Zbrożyna skupiła się w tym cyklu na konkretnych osobach, a formy, które rzeźbiła, były pełne skojarzeń związanych z życiem, jak również z cierpieniem. Rzeźbiarska kariera artystki to ciągłe poszukiwania oraz próby zbliżenia się do uniwersalnych znaczeń. Wszystko to odbywało się za pomocą prostych środków wyrazu. Dla artystki sztuka była odbiciem osobistej refleksji nad rzeczywistością oraz materialnym dowodem na emocjonalny stosunek do niej. Cała twórczość rzeźbiarki wynikała z jej wrażliwości – pełnej zrozumienia dla ludzkiej ułomności, i cechowała się niezmierzoną empatią oraz tolerancją. Zbrożyna była obdarzona duszą społecznika i poza karierą artystyczną angażowała się także w działalność polityczną oraz społeczną. W latach 70., kiedy powstała zaprezentowana praca, Barbara Zbrożyna powróciła do form dużo skromniejszych. Powstałe w tym czasie obiekty charakteryzuje prostota, symetria, skupiona forma oraz gładka powierzchnia. Rzeźbiarka, podobnie jak wielu polskich artystów II połowy XX wieku, inspirowała się twórczością brytyjskiego artysty Henry’ego Moore’a, tworzącego w nurcie abstrakcji organicznej. W zaprezentowanej rzeźbie widoczne są inspiracje płynnymi, obłymi oraz mocno wypolerowanymi formami. Pomimo zmian stylistycznych rzeźby wychodzące spod dłuta artystki wciąż opowiadały tę samą historię. „Koncentratory” to przedmioty-rzeźby, które artystka tworzyła z przeznaczeniem do kontemplacji. Zaprezentowany obiekt powstał w ramach cyklu o silnej metaforyce. Jak opisywał twórczość artystki Wojciech Skrodzki we wstępie do katalogu towarzyszącego wystawie Zbrożyny w 1973 roku: „Istotą tej twórczości jest przeżywanie czasu, który jest czasem umierania; przeżywanie świata, który jest światem nieludzkim; oznaczanie śladów życia, które było walką i ofiarą. Ta sztuka jest wprawdzie zwierciadłem życia, ale odbija się w śmierci. Ta sztuka to jedna z niewielu tych, które mogą towarzyszyć człowiekowi wtedy, gdy wszystko staje się pozbawione znacznia, gdy jesteśmy pozostawieni sami wobec naszej samotności, opuszczenia, zdrady, nienawiści, naszej ludzkiej słabości. I wtedy nie mamy wątpliwości, że sztuka jest naprawdę i najgłębiej potrzebna; sztuka, która pozostawiła daleko zmienne kategorie piękna i estetyki i przemawia do nas językiem symbolicznych znaków o tym, co najcenniejsze i co najtrudniej osiągnąć – o ludzkiej wspólnocie, o sile duchowej, którą każdy musi wywalczyć dla siebie” (Wojciech Skrodzki, Gdy stajemy wobec, [w:] Barbara Zbrożyna. Rzeźba, malarstwo, rysunek, [red.] Ada Potocka, Związek Polskich Artystów Plastyków, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, Warszawa grudzień 1973, s. 14).