Prezentowana praca, pochodząca z wczesnego, figuratywnego okresu działalności twórcy, mogłaby stanowić dowód w sprawie prowadzonej od lat, dotyczącej „francuskiego”, lub „rosyjskiego” charakteru Szkoły Paryskiej. Pojawia się tu bowiem motyw intymistycznego koncertu we wnętrzu, typowy dla francuskich modernistów. Warto przywołać tu przede wszystkim liczne płótna Matisse’a, przedstawiające muzykujące w salonie postaci, czy słynną „Uwerturę do 'Tannhäusera'” Cézanne’a z 1869. Lanskoy nie namalował jednak swojej kompozycji pod bezpośrednim wpływem wymienionych dzieł, ale raczej pod wpływem ich wspomnień. „Uwerturę” musiał bowiem oglądać w Petersburgu jeszcze przed wybuchem rewolucji bolszewickiej (obraz jest dziś prezentowany w Ermitażu). Zapewne w Rosji poznał też płótna Matisse’a, nabistów i fowistów, obecne w kolekcjach wielu przemysłowców i arystokratów. Jeśli kompozycja zawdzięcza coś jeszcze współczesnej sztuce francuskiej, to przede wszystkim malarską fakturę – ale tę trzeba kojarzyć przede wszystkim z artystami takimi, jak Chaim Soutine, urodzony pod Mińskiem na obecnej Białorusi. W swoich wypowiedziach Lanskoy zwracał jednak uwagę, że sztuka więcej zawdzięcza osobowości autora niż zewnętrznym impulsom i „izmom”. Pisał: „Tak jak Bóg stworzył człowieka, tak artysta odbija w swoich obrazach wewnętrzny obraz swojego świata”.