W entuzjastycznej krytyce odwilżowej i pośmiertnej wystawy Zygmunta Waliszewskiego w „Zachęcie” w 1957 roku wyczytać można było, że nawet reprodukcja obrazu Waliszewskiego na ścianie jest jak „słońce w domu”. Sensualna radość życia, soczysta barwa i światło to imperatywy malarstwa kapistowskiego, którego reprezentantem był Waliszewski. Artysta razem z grupą studentów krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych zorientowanych na nowoczesne malarstwo o francuskim rodowodzie w 1924 roku współtworzył tzw. Komitet Paryski. Młodzi adepci sztuki pragnęli wyjechać nad Sekwanę, chcąc studiować malarstwo w kolekcjach muzealnych. Waliszewski zachwycił się francuską sztuką nowoczesną i po latach pisał: „Podziwiam i kocham ich za piękne malarstwo (…). Francuzi tworząc najpoważniejszą plastykę potrafią się jednocześnie bawić podczas pracy i w tym leży wielkość ich rasy malarskiej” (Waleria Waliszewska, O Zygmuncie Waliszewskim, wspomnienia i listy, Kraków 1972, s. 19). O Van Goghu wyrażał się tymi słowy: „Chyba niemożliwe jest nie lubić Van Gogha? (…) Nie zostawił żadnego prawdziwie doskonałego obrazu, dobrego malarstwa, ale był i jest zawsze wielkim duchem, który (jak w Biblii) przyszedł na ziemię, aby wznieść święty ogień wśród ludzi i dlatego kocham go zawsze, bo on żyje wśród nas i w nas” (cyt. za: Hanna Bartnicka Górska, Teatr malarskiej wyobraźni, w: Hanna Bartnicka Górska, Anna Prugar-Myślik, Zygmunt Waliszewski 1897-1936. Malarstwo i rysunek, wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1999, s. 17). To jednak sztuka dawna oddziałała nań najsilniej. Podziwiał Leonarda, Rafaela, a w kolejnych latach w jego własnych obrazach odnajdujemy klarowne inspiracje sztuką kolorystów weneckich. Prezentowane, nowo odkryte w kolekcji prywatnej dzieło najbliższe jest formalnie obrazom Waliszewskiego z samego początku lat 30. Drapieżna ekspresyjność, deformacja natury w prezentowanej kompozycji bliska jest muzealnemu „Balzakowi” z 1931 roku (Muzeum Narodowe w Warszawie). Podobna w tych pracach jest także silna charakterystyka modela uzyskana przez środki stricte plastyczne. Postawny Balzak został wykonany za pomocą silnych impastów i – dużej mierze – brązów, ugrów i czerwieni. Pianista jest bardziej eteryczny i wykonany za pomocą wyrazistych, acz lekkich długich pociągnięć pędzla oraz w zimnej, błękitno-zielonej palecie. W 1930 roku artysta dramatycznie doświadczony przez chorobę Bürgera, wtedy już po odjęciu dwóch nóg, wykonał portrety Delacroix i Balzaca, składając hołd tym twórcom. Hanna Bartnicka-Górska rozważała: „Dlaczego (…) Balzac? Czy w jego powieściach wzruszała go życzliwość i wiara w ludzi, których pisarz odmalowywał tak barwnie? A przecież Balzac, marząc o tworzeniu dramatów, pisał je dla pieniędzy, choć to one właśnie przyniosły mu sławę, w nich tak pięknie pisał o malarstwie. Waliszewski złożony choroba marzył o czekających go pejzażach, do których nie mógł dojść. Swoje ‘obrazki’ zdawał się traktować nieco mniej poważnie, choć czuł wewnętrzną potrzebę ich tworzenia, bo w nich się wypowiadał najpełniej, przekładając treści na plamy barwne, ubierając je w formę groteski”. Model w prezentowanym obrazie oczywiście przywodzi na myśl obecnej w popularnej wyobraźni wizerunki Fryderyka Chopina. Swój obraz malarz podpisał ‘Zyga’, tworząc rodzaj obrazu prywatnego, może portretu kogoś z bliskiego otoczenia albo na zamówienia, aby reperować finanse w trudnym położeniu, które zmusiło artystę do powrotu do Polski w 1931 roku.