Zbigniew Bakalarczyk urodził się w 1947, a nauki z zakresu sztuk pięknych, zarówno malarstwa, jak i rzeźby i kowalstwa odebrał w pracowni ojca, Jana Tadeusza, uznanego poznańskiego rzeźbiarza. Przedstawienie biegnącej postaci, której proporcje dalekie są od klasycznych ideałów, a także od przedstawień zwycięzców i sportowców znanych historii sztuki, nieproporcjonalnie mała głowa, zestawiona z masywnym korpusem i nienaturalnie umięśnionymi nogami, zdają się strącać z piedestału postać niezłomnego maratończyka i czynią zeń postać, z którą utożsamiać się mogą również prości ludzie, parający się pracą fizyczną. Co więcej, ponadnaturalnych rozmiarów ciało można interpretować jako tkaninę rozdętą wiatrem i prędkością. Koncepcja ta bliska jest ideom futurystów, pragnących ukazać szybkość i pęd poprzez statyczne dzieło sztuki. Materiał rzeźbiarski został pozbawiony wszelkich znamion szlachetności, widać ślady dłoni artysty i zagłębienia powstałe na skutek użycia ostrych narzędzi. Praca przypomina szkic wykonany pod wpływem intuicji. Pewna agresywność środków wyrazu, wręcz brutalne potraktowanie poszczególnych elementów, dodatkowo wzmacnia ekspresję, ciemnobrązowa barwa metalu zaś uwalnia figurę od elitarności budującej dystans miedzy nią a widzem. Artyście poprzez zabiegi formalne udało się stworzyć wizerunek heroizmu, który poprzez swą nieporadność i pewien surrealistyczny humor paradoksalnie pełen jest dostojeństwa i szlachetności, pozostaje bliski wielu ludziom.