Niejasne jest dziś, czy Terlikowski mógł zawędrować aż do Japonii. Źródła i przekazy mówią o Chinach, ale też o tak egzotycznych krajach jak Singapur czy Nowa Zelandia. Sztukę i kulturę Kraju Kwitnącej Wiśni artysta mógł poznać w sposób pośredni, we Francji, która ulegała wpływom dalekowschodnim już w czasach impresjonistów. Jego kompozycje przepełnione są indywidualizmem do tego stopnia, że nie sposób pomylić je z pracami innych twórców kręgu paryskiej bohemy artystycznej. Przedstawienia artysty implikują w swojej strukturze dwa antagonistyczne aspekty. Pomimo że formalnie nie ma w nich ruchu, to ta pozorna statyka zmącona zostaje poprzez dynamiczny sposób malowania. Dukt pędzla i szpachli, impastowa faktura oraz ogólne rozedrganie powierzchni wpływają na wrażeniowy, „ruchomy” obraz całości. Terlikowski wielokrotnie wykorzystywał w swoich martwych naturach zaskakujący repertuar rekwizytów. Figurki, chińskie laleczki, wazony, puzderka, sylwetki słoni – one wszystkie składały się na bogaty i niejednokrotnie zaskakujący obraz jego twórczości.