„Dbam o to, żeby konstrukcja i kolor rodziły jedno drugie, by kompozycja zdawała się wynikać z gry kolorów i służyła jako dogodne rusztowanie dla koloru”. Tadeusz Kalinowski Tadeusz Kalinowski tworzył obrazy i grafikę, realizacje z zakresu scenografii, malarstwa ściennego czy projekty użytkowe. Z wykształcenia był architektem wnętrz oraz scenografem, w trakcie wojny współpracował m.in. z teatrem Leona Schillera. Po wojnie rozpoczął eksperymenty zasadzające się na dorobku formistów, następnie tworzył w konwencji realistycznej. Jednak już w 2 poł. lat 50 zwrócił się ku twórczości utrzymanej w duchu informelu, tworzył liczne kolaże z wykorzystaniem tanich materiałów, takich jak skrawki materiałów, ilustracje wycięte z gazet. W swojej twórczości malarskiej często sięgał po doświadczenie zdobyte w trakcie pracy w teatrze, do realizacji swych obrazów wykorzystywał scenograficzne szkice. Od 1957 konsekwentnie poruszał się w obrębie sztuki abstrakcyjnej, porzucając utrzymane w fantastycznych konwencjach pejzaże i akty oraz fascynację malarstwem materii. Postawa artysty ulegała postępującej radykalizacji, która ujawniła się w coraz bardziej ascetycznych płótnach, oszczędność form rekompensowała ich rytmizacja, jednolicie kładziony żywy kolor. Jego prace zaliczane do realizacji z nurtu abstrakcji geometrycznej nie były jednak tworzone pod dyktando obiektywizmu i stabilności. Wielu krytykom prace Kalinowskiego nasuwały skojarzenia z herbami, emblematami, flagami, jednak w przeciwieństwie do tych znaków rozpoznawczych głównych celem ich powstania nie była potrzeba politycznych, społecznych asocjacji, lecz ciągła chęć zestawienia w coraz to nowszych układach geometrycznych kształtów i barw. Tadeusz Kalinowski o sztuce wypowiadał się następująco: “Przewagą sztuki wobec innych form świadomości jest to, że sztuka nie koncentruje się na żadnych problemach szczegółowych, a jej mit tworzy pragnienie osiągnięcia i przeniknięcia Wszystkiego, co dokonuje się za cenę redukcji ’Ja’ do bezwymiarowego punktu. Ta rezygnacja jest trudnym, ale pełnym szczęścia, z dnia na dzień postępującym procesem, który może wieść do emancypacji. I to jest warunek, jak i cel sztuki utrata zdrowo-rozsądkowego ’Ja’ na drodze by stać się prawdziwie doskonały człowiekiem.” W pracach Kalinowskiego widoczne są wpływy czołowych przedstawicieli awangardy: Władysława Strzemińskiego czy Kajetana Sosnowskiego. Artysta mocno chłonął nowe kierunki i eksperymentował z tworzywem, przechodząc m.in. etap fascynacji malarstwem materii. Lata 60. przyniosły zwrot ku prostym kompozycjom z figur geometrycznych – kół, prostokątów i trójkątów tworzących układy w duchu założeń konstruktywizmu. Na początku lat 70. artysta wprowadził do płaskich prac malarskich element ruchu w postaci nakładających się na siebie trójkątów, prostokątów i rombów. Prezentowana na aukcji praca pochodzi jeszcze z lat 50. XX. wieku. Przy budowaniu kompozycji artysta odrzucił reguły perspektywy oraz nadał całości syntetyzujące, lekko kubizujące formy. W kolejnej dekadzie sztuka Kalinowskiego zacznie wpisywać się już stricte w nurt abstrakcji geometrycznej. Kompozycje ulegną silniejszemu zgeometryzowaniu - swobodnie malowane kształty zastąpią precyzyjnie wykreślone figury geometryczne. Jak pisała Maria Niemyjska: „Obrazy Tadeusza Kalinowskiego z końca lat 60. komponowane były z kół, prostokątów i trójkątów. Na wielu z nich obserwujemy rzędy jednakowych figur tej samej wielkości, co wprowadza moduł jako podstawę podziału pola obrazowego. Granice form są zawsze precyzyjnie wykreślone, a kolorystyka jest rygorystycznie zawężona do kilku czystych, jaskrawych barw. Farbę rozprowadzono równomiernie, bez widocznych pociągnięć pędzla i efektów fakturalnych” (Maria Niemyjska, Kilka spostrzeżeń na temat abstrakcji geometrycznej Tadeusza Kalinowskiego [w:] Tadeusz Kalinowski, W stulecie urodzin, Poznań 2009, s. 33).