„Nie zadowolił się doskonałym warsztatem zdobytym w pracowni Jana Cybisa. Potrafił z tradycji uczynić narzędzie malarstwa bardzo własnego i bardzo współczesnego. W jego interpretacji formuła koloryzmu okazała się zadziwiająco szeroka, pojemna i sprawna”. Zbigniew Herbert Tadeusz Dominik wpisał się do kanonu historii sztuki niepowtarzalnym podejściem do natury i pejzażu. Wybitny uczeń Jana Cybisa i wierny kontynuator tradycji kolorystycznej, poprzez nieprzejednaną ciekawość poznawania tego, co nastąpi w akcie twórczym – gdy użyje innego koloru, wykona nowy gest ręką, oraz skupienie na eksplorowaniu swojego własnego doświadczenia artystycznego, które postrzegał jako malowanie ekspresji samego siebie, wytworzył niepowtarzalny styl i sposób zapisywania olejem na płótnie natury obserwowanej i tej wyimaginowanej, malował bowiem również miejsca, w których nigdy nie był. Artystyczne wizje Tadeusza Dominika stanowią przekład nieskończonej różnorodności i bogactwa natury na jak najprostszy i jak najbardziej bezpośredni przekaz, będący świadectwem bezwarunkowej afirmacji otaczającego go świata. Dominik nigdy nie dążył do miana artysty abstrakcyjnego, ponieważ otaczająca go rzeczywistość nieustannie przenikała do jego przestrzeni twórczej. Dlatego też unikał czysto formalnych eksperymentów. Inna sprawa, że nie chciał też wiernie odwzorowywać krajobrazów i zjawisk, zdając sobie sprawę, że takie próby są z góry skazane na niepowodzenie, gdyż zawsze pozostaną dalekie od naturalnej doskonałości. Twórca pragnął przede wszystkim wyrazić prawdę o świecie, zgodnie ze swoimi własnymi odczuciami. Swoje rozwiązania malarskie utrwalał na płótnach w ramach cyklów takich jak „Pory roku”, „Wisła”, „Krainy Polski” czy „Kontynenty”. Dominik malował swoje pejzaże z wyobraźni, a w procesie malarskim to zbliżał się, to oddalał od realności natury do pojęcia i swojego jej odczucia. Podróże do odległych krajów inspirowały go do malowania i kultywowania ciekawości oraz zachwytu nad światem.