„Kształty w obrazach Maciejewskiego są zawsze konkretne; nie ma wątpliwości, że pojawiają się tu ludzie, zwierzęta, ptaki, lustro wody, rośliny czy owoce. Ale sposób ich pojawiania się na płótnie nie dopuszcza do odczytywania w kategoriach potocznej realności. To, co widzialne jest znakiem tego, co niewidzialne, utajone. Jest to nowa rzeczywistość, niejasna, a bardzo intensywna i dojmująca, jak to czasem bywa z quasi- rzeczywistością marzeń sennych. Artysta nie używa jednak chwytów typowych dla surrealizmu jak zbitki senne, hybrydy, rozmyślnie szokujące zestawienia przedmiotów i faktów, nie mogących wystąpić w ‘prawdziwym życiu’”. Maria Rzepińska MISTRZ BARW I ŚWIATŁA Zbysław Marek Maciejewski jest jednym z najbardziej cenionych polskich malarzy 2 połowy XX wieku. Jego twórczość, pełna ekspresji, głębokich emocji i misternych detali niezmiennie przyciąga uwagę krytyków oraz miłośników sztuki na całym świecie. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie w 1969 uzyskał dyplom w pracowni Wacława Taranczewskiego, znakomitego kolorysty, którego lekcje miały ogromny wpływ na jego późniejszą twórczość. W swojej karierze zawodowej związał się również z Europejską Akademią Sztuk w Warszawie, gdzie pełnił funkcję profesora. Mimo przedwczesnej śmierci w 1999 pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny, który wciąż inspiruje i zachwyca. Jego dzieła, pełne koloru, światła i emocji, są świadectwem niezwykłego talentu i wrażliwości artysty. Maciejewski, łącząc nowoczesność z klasyką, stworzył unikalny styl, który na stałe wpisał się w kanon polskiej sztuki. Maciejewski, choć nowoczesny w swojej sztuce, nigdy nie zapominał o tradycji. W jego pracach widoczny jest szacunek do klasycznego malarstwa, a same dzieła często nawiązują do estetyki okresu Młodej Polski. Inspiracje artysty sięgają twórczości takich mistrzów jak Józef Mehoffer, Witold Wojtkiewicz i Stanisław Wyspiański. Maciejewski chętnie posługiwał się językiem metafory, a w jego obrazach pojawiają się motywy związane z dzieciństwem, tajemniczym ogrodem oraz śmiercią. Artysta unikał publicznych manifestów, interpretacje swoich dzieł pozostawiając widzom. Jego malarstwo jest określane mianem „sztuki milczenia”, a proces twórczy przypominał mu przygotowania aktora do występu na scenie, gdzie każdy szczegół jest precyzyjnie dopracowany. Dla Maciejewskiego charakterystyczny był dualizm w podejściu do malarstwa: z jednej strony, prace studyjne wymagające dyscypliny i precyzji, z drugiej, spontaniczne dzieła powstające w plenerze. Twórczość Maciejewskiego jest często określana jako manieryczna ze względu na wyjątkowy sposób operowania kolorem i światłem. Artysta mistrzowsko łączył realizm z elementami magicznymi, tworząc dzieła przepełnione atmosferą tajemnicy. Obraz „Bez tytułu (Dzieci i fotel)” z 1984 jest doskonałym przykładem jego zainteresowania tematyką dzieciństwa i tajemniczości. Dzieło to łączy w sobie elementy symbolizmu i dekoracyjności, charakterystyczne dla twórczości Maciejewskiego. Przedstawienie dzieci w nietypowych, często metaforycznych kontekstach, jest w jego malarstwie częste, a sposób, w jaki artysta je ukazuje, wielokrotnie przypomina lalki lub postacie z baśni. W „Bez tytułu (Dzieci i fotel)” zauważalne są wpływy koloryzmu – bogata paleta barw oraz subtelne przejścia tonalne nadają kompozycji głębię i wyjątkowy nastrój. Obraz – mimo swojej pozornej prostoty – kryje w sobie warstwę znaczeń, odwołując się do świata dziecięcych fantazji i snów.