Transawangarda, która zakiełkowała we Włoszech, miała różne odsłony w różnych językach. Francuskie „Nouveaux fauves”, amerykańskie „New Wave”, niemieckie „Neue Wilde”, polska „Nowa ekspresja”, wszystkie opisują ruchy artystyczne lat 70. i 80. XX w., które celowały w przekraczanie granic „klasycznej” awangardy. Awangardy akademickiej i konceptualnej, która w tamtych czasach zdawała się wyczerpywać swoje rozwojowe możliwości. Nowa ekspresja rozwijana w Polsce, poza aspektami artystyczno-formalnymi miała silny wydźwięk polityczny, ze względu na czasy, w których powstawała, niezmiernie upolitycznione. Młodzi i „dzicy” buntowali się przeciwko systemowi, a ich sztuka wyrażała dążenia do wolności, swobody ekspresji i przekraczania granic, które zdawały się hamować płynną komunikację artystyczną. Aż chciałoby się pokusić o stwierdzenie, że sztuka wizualna nowej ekspresji wyrażała w sposób niemy to, co dźwiękiem przekazywała muzyka rockowa. Jednym z pionierów tego nurtu malarstwa w wersji polskiej jest Zbigniew Maciej Dowgiałło. Artysta wywodzący się ze środowiska gdańskiego, który w roku 1986 ukończył malarstwo w pracowni Stefana Gierowskiego. Jego prace były oglądane podczas tak ważnych wydarzeń kulturalnych, jak wystawa „Co Słychać”, zorganizowana przez Andrzeja Bonarskiego w warszawskich Zakładach Norblina na przełomie listopada i grudnia 1987 roku. W ramach aukcji „Kanon Sprzeciwu” prezentujemy pracę „Ordynacja wyborcza”, która, choć powstała na początku lat 80., dziś ma wydźwięk niezwykle świeży.