Krystyna Eberhardyna Hohenzollernówna była córką Zofii Luizy i margrabiego Bayreuth Krystiana Ernesta - potomka Hohenzollernów. Wychowywano ją od najmłodszych lat w duchu tradycji luterańskich. Już w wieku 15 lat opisywana była jako rozważna, stateczna i niezwykle inteligentna, a przy tym piękna. Z dworem polskim związał ją August II Mocny, pierwszy król Polski z saskiej dynastii Wettynów, który poślubił ją 20 stycznia 1693 roku w Bayreuth, skąd para młoda udała się do Drezna na huczne świętowanie. Krystyna Eberhardyna Hohenzollernówna dbała o wypełnianie obowiązków, które przypadły jej jako żonie elektora ale nigdy nie mieszała się do polityki męża. Z czasem między nią a Augstem II zaczęły pojawiać się różnice nie do pokonania. W 1697 roku młody Sas został królem Polski i przeszedł na katolicyzm, co zdecydowanie potępiła Hohenzollernówna jako zagorzała luteranka. Odmówiła przyjęcia tytułu królewskiego, bo to oznaczałoby dla niej wyrzeczenie się luterańskiej wiary. Coraz częściej opuszczała dwór w Dreźnie i usuwała się w cień. Nieszczęśliwa z powodu tego, że jej jedyny syn, późniejszy August III poszedł w ślady ojca przeszedł na katolicyzm i poślubił zagorzałą katoliczkę Marię Józefę, zaczęła podupadać na zdrowiu. Zmarła w osamotnieniu 5 września 1727 roku w Pretzsch. Prezentowany w katalogu okazały portret Krystyny Eberhardyny Hohenzollernówny ukazanej w całej postaci w długiej, wykwintnej sukni prezentuje powagę, splendor i godność księżnej. Żona króla polskiego została ukazana na tle architektury otwierającej się z lewej strony na fragment nieba. Lewą dłonią wskazuje na regalia ustawione na stoliku obok, przypominając swój gest wyrzeczenia się korony i pozostania przy swojej wierze. Krystynę Eberhardynę Hohenzollernówną portretował również francuski malarz, Louis de Silvestre (obecnie w Gemäldegalerie, Drezno), którego inna praca znajduje się również w katalogu tej aukcji. Na drezdeńskim portrecie księżna również została ukazana w całej postaci w eleganckiej, dworskiej sukni na tle pałacowego wnętrza z oknem po lewej stronie, zaś obok niej, na stoliku znajdują się insygnia władzy królewskiej.