FRAKTALNA GEOMETRIA Jedną z działalności artystycznej Tamary Berdowskiej jest praktyka czysto malarska, polegająca na kreowaniu dynamicznych kompozycji geometrycznych, zazwyczaj utrzymanych w jednolitej palecie barw, które przykuwają uwagę widza i eksperymentują z jego zmysłem wzroku. Artystka, realizując się w nurcie sztuki optycznej, na przestrzeni ostatnich dekad wypracowała zupełnie unikalną formułę wypowiedzi artystycznej – niemającej sobie podobnych nie tylko na rodzimej scenie artystycznej, ale i międzynarodowej. Iluzja ruchu w jej obrazach jest wyjątkowo intensywna i dodatkowo wzmacniana poprzez subtelne przejścia walorowe w obrębie jednego koloru. Jak pisała Jolanta Antecka: „Tamara Berdowska od debiutu przekonuje nas, że abstrakcję geometryczną wciąż można uprawiać twórczo. Jako pierwsza w Europie pokazała wieloczęściowe rysunki przestrzenne. Bożena Kowalska (wymagający krytyk i wybitna znawczyni abstrakcji) zwracała uwagę, że podobne do pewnego stopnia działania podjęte były równolegle tylko w USA” (Jolanta Antecka, „Dziennik Polski”, 2.07.2017, Kraków, [w:] Berdowska Tamara, [red.] Joanna Warchoł, Obiekty | Obrazy, Kraków 2015, s. 28). Płótna Berdowskiej to zazwyczaj obrazy, na których ukazane są figury geometryczne rozchodzące się koncentrycznie. Te kompozycje, składające się z niezliczonych miniaturowych elementów, przypominają fraktale, czyli matematyczne obiekty samopodobne. Fraktale znajdują zastosowanie w różnych dziedzinach nauki, takich jak fizyka, informatyka, medycyna, istnieją także naturalnie w przyrodzie, ale również odnajdziemy je w muzyce i sztuce, czego przykładem mogą być obrazy Jacksona Pollocka. Berdowska często korzysta w swojej twórczości z zasady samopodobieństwa, czym przyciąga uwagę widza. Oczy podążają za kolejnymi elementami, przechodząc od jednego końca płótna na drugi. To wykorzystanie powielania, geometryzacji i symetrii można interpretować jako próbę porządkowania i kontrolowania otaczającej rzeczywistości oraz poszukiwanie równowagi i bezpieczeństwa. Jak podkreśla profesor Grzegorz Sztabiński w katalogu do monograficznej wystawy artystki zatytułowanej „Obiekty Obrazy”: „formy, które znamy jako proste i w pełni poddające się umysłowej kontroli, w jej pracach stają się zmysłowo złożone i subtelne. (…) W pracach Berdowskiej prostokąt czy linia prosta zachowują cechy opisane przez Euklidesa, ale równocześnie, nie opuszczając świata kontrolowanego rozumem, wkraczają w obszar subtelnej zmysłowości”. Grzegorz Sztabiński, Syntezująca twórczość Tamary Berdowskiej [w:] katalog wystawy Obiekty Obrazy, [red] Joanna Warchoł, Kraków 2015, s. 12. Choć zdawałoby się, że Tamara Berdowska operuje surowym językiem geometrii, to tworzy prace niezwykle subtelne i efemeryczne. Artystka posługuje się najprostszymi figurami: kołem, kwadratem, rombem czy prostokątem. Wykorzystuje efekt przenikania oraz przemieszczenia tych kształtów w celu uzyskania wrażenia przestrzenności. Kompozycje Tamary Berdowskiej zdają się migotać i pozostawiają wrażenie dematerializacji. Sposób budowania tkanki obrazów zdradza fascynację artystki impresjonizmem, który to kierunek towarzyszył jej od początku działalności artystycznej. Kolor niebieski stanowi rodzaj dominanty w sztuce Berdowskiej, która w latach 90. przeżyła błękitny okres twórczości, eksplorując wszelkie możliwe tonacje tej barwy. Od tamtej pory nieustannie towarzyszy artystce, choć nie zawsze przeważa w jej wielobarwnych kompozycjach. Sama malarka w ten sposób opisywała swoje działania: „(…) jest u mnie potrzeba uzewnętrznienia i nadania formy obrazom, które jawią się w moim umyśle. (…) Towarzyszy mi zawsze poczucie niedoskonałości powstałego obrazu w stosunku do zjawiska, które wywołało potrzebę tworzenia. Twórczość to dążenie do doskonałości, której się nigdy nie osiągnie, do określenia i dotknięcia czegoś, co jest jedynie przeczuwane. Twórczości towarzyszy wieczna tęsknota”.