Tadeusz Ajdukiewicz urodził się w 1852 roku w Wieliczce. Edukację rozpoczął w 1873 roku na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni malarza historycznego Władysława Łuszczkiewicza. W 1873 roku przeniósł się do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, gdzie uczył się u Ottona Seitza i Sandóra Wagnera. W tym czasie pobierał nauki w pracowni Józefa Brandta. Po 1875 roku wyjechał z Monachium i na stałe osiadł w Polsce. W pracowni w Krakowie zajął się tworzeniem obrazów o tematyce historycznej i rodzajowej, komentując w ten aktualne wydarzenia jak na przykład w „Obozie powstańców w lesie” z 1875 roku. Utrzymywał się z hodowli koni i rolnictwa. Duży dochód przynosiło mu tworzenie portretów arystokracji polskiej zamieszkującej tereny Ukrainy. Dwa lata po powrocie do Krakowa wyjechał na grand tour po Paryżu, Egipcie i Azji Mniejszej z hrabią Władysławem Branickim. Taką lub podobną podróż odbyło wielu malarzy tego czasu. Gdy wrócił do krakowskiej pracowni, zaczął tworzyć portrety, które przyniosły mu sławę. Warto przywołać tutaj głośny portret Heleny Modrzejewskiej wykonany w latach 1879-1880, obecnie w kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie. Portret znanej aktorki wzbudził ogromne zainteresowanie publiczności, a każdy etap jego powstawania komentowany był w krakowskiej prasie. Do repertuaru Ajdukiewicza po powrocie z grand tour należały również sceny orientalne takie jak ta prezentowana w katalogu, wzorujące się na najlepszych przykładach malarstwa akademickiego. W 1883 roku malarz przeniósł się do Wiednia, gdzie został objęty mecenatem austriackiego Ministra Wojny i rodziny cesarskiej. Tworzył głównie obrazy o tematyce wojskowej i myśliwskiej oraz portrety najwyższej arystokracji. Za zasługi na rzecz sztuki został zaproszony jako członek do Wiener Künstlerhaus, a więc stowarzyszenia artystów Austrii w 1891 roku. Dwa lata później podczas pobytu w Londynie stworzył głośny portret Edwarda księcia Walii, późniejszego króla Wielkiej Brytanii. Sława zdobyta świetnymi portretami zawiodła go aż na dwór w Sofii, gdzie malował sułtana Abdul Hamida II w 1894 roku. W 1889 roku przebywał na dworze w Petersburgu, pięć lat później przeniósł się na dwór w Bukareszcie, gdzie stał się królewskim malarzem, przyjmując zlecenia od rumuńskiej szlachty i Ministerstwa Wojny. Gdy wybuchła I Wojna Światowa, w 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Dwa lata później zmarł w krakowskim szpitalu wojskowym. Po śmierci doceniony został jako wybitny portrecista i orientalista, jego prace znajdują się w czołowych muzeach polskich oraz w Wiedniu i Pradze. Jak się wydaje, jedna z najbardziej znanych wersji kompozycji prezentowanej w katalogu powstała w 1884 roku i jak podaje „Słownik artystów polskich” trafiła już w epoce do zbiorów praskiego Rudolfinum. Ajdukiewicz kilkakrotnie powracał do tego motywu, o którym pisano w „Albumie malarzy polskich w sztychach z tekstem objaśniającym prof. Henryka Struvego” wydanym przez Maurycego Robiczka w Warszawie w 1884 roku w następujący sposób: „Przed naszemi oczami rozpościera się szeroko jeden z placów przedmiejskich stolicy Egiptu. Duszna atmosfera, nasycona kłębami pyłu, zaznacza blizkie sąsiedstwo pustyni. Domy charakterystyczne o płaskich dachach i meczety stanowią tło architektoniczne, na którem rysuje się w żywym ruchu gwar i zgiełk jarmarczny”. Album malarzy polskich w sztychach z tekstem objaśniającym prof. Henryka Struvego, wyd. Maurycy Robiczek, Warszawa 1884, s. 5 Reprodukowana w katalogu aukcyjnym scena jest niemalże tożsama z heliograwiurą wykonaną w 1884 przez Victora Angerera. To, co znaczącą różni te dwie kompozycje, to rozwiązanie lewej partii płótna, które w przypadku oferowanego podczas aukcji dzieła jest, jak się wydaje, ingerencją konserwatorską.