„To, co Urbański ‘podsuwa pod twarz widzowi’ w swoich obrazach, krytyk sprzed lat nazwałby: ‘Polską, jakiej nie ma’. Malarstwo to, jeśli je potraktować jako pewną całość, wyraża sprzeciw wobec wszystkiego właściwie, co artystę otaczało, odkąd zaczął rejestrować rzeczywistość. Jest bieda, bezwzględność, brzydota pejzażu i brzydota ludzi, ich tandetna minoderia i wulgarność obyczajów. W świecie ‘jakiego nie ma’, zbrodnia ma wymiar trywialny, jest żenującym procederem, który nie ma nic wspólnego z dramatem. Z tego punktu widzenia twórczość Urbańskiego jest zastanawiająco bliska opowiadaniom Marka Hłaski, nazywanego polskim Jamesem Deanem i ukazującego ‘życie poza etyką’ w literaturze zrodzonej z buntu. To wszakże, co u Hłaski jest jednak dramatem, w obrazach Urbańskiego zamienia się w groteskę”. Anda Rottenberg