W jednym z wywiadów Rafał Olbińki zwrócił uwagę na to, że nasza kultura jest osadzona na dwóch filarach. Jednym jest chrześcijaństwo, drugim filarem jest zaś mitologia. Jak sam przyznał, on w swoich pracach nawiązuje do mitologii bowiem tam kobiety miały realną władzę. Boginie rządziły, decydowały nie tylko o sobie, ale i o losach świata. Dzięki czemu przedstawione tam historie są ciekawsze. Także tym razem Rafał Olbiński wziął na swój warsztat popularny mitologiczny motyw. Nie tylko dla Rafała Olbińskiego mitologia stanowiła róg obfitości tematów dla europejskich artystów. Przedstawienia Ledy z łabędziem pojawiały się w sztuce europejskiej wielokrotnie, od antyku po postmodernizm. Była znakomitym pretekstem, aby stworzyć przedstawienie o charakterze erotycznym i nie narazić się na ostracyzm ze strony pobożnych odbiorców sztuki. Wszak bogowie Greków i Rzymian posiadali bardzo różnorodne i bogate relacje erotyczne. Ich perypetie miłosne, nawet w dzisiejszych czasach, mogą wprawić w oniemienie i zakłopotanie. Naczelnym Don Juanem, seryjnym uwodzicielem był Zeus (Jowisz), który nieustannie polował na kolejne przedstawicielki płci przeciwnej. Na drodze jego szczęścia stała zazdrosna żona, Hera (Junona), skądinąd patronka małżeństwa i rodziny. Zeus musiał się wielce natrudzić, aby umknąć spod oka groźnej małżonki i wdać się w kolejny, wysublimowany romans. Nasz niestrudzony bohater o potężnym libido był bogiem, co sprawiało, że mógł on pozwolić sobie na większą kreatywność, niż zwykli śmiertelnicy. Znakomitym sposobem na uwodzenie dziewcząt było przybieranie rozmaitych postaci, także tych zwierzęcych. Zatem na czas pozamałżeńskich romansów przybierał odmienne formy swej cielesności. W przypadku tego mitu Zeus postanowił posiąść Ledę. Kim była ów przecudnej urody kobieta? Otóż Leda była królową Sparty, żoną króla Tyndareosa. Zeus uwiódł ją pod postacią łabędzia. W wyniku tego romansu Leda wydała na świat potomstwo. Zniosła ona jajo, a nawet dwa jaja. Z każdego z jaj wykluło się dwoje dzieci. Narodzone w ten surrealistyczny sposób czworaczki to: Kastor i Polideukes, oraz Kitajmestra i Helena. Owa mityczna historia była brana na warsztat przez rozmaitych artystów. Sam Michał Anioł podjął się tego tematu. Stworzył rzeźbę interpretującą mit. Była ona wyjątkowo dosłowna przede wszystkim z uwagi na pozę kochanków – łabędź znajduje się pomiędzy nogami swej leżącej kochanki. W większości przypadków w malarstwie renesansowym i barokowym Leda ukazywana była raczej w towarzystwie łabędzia, niż podczas samego aktu miłosnego. Podobnie jest w przypadku prezentowanego przez nas obrazu. Rafał Olbiński w prezentowanej pracy interpretuje mitologiczny motyw miłości boga Zeusa pod postacią łabędzia do spartańskiej królowej Ledy w sposób zdecydowanie bardziej subtelny, zaledwie z lekką nutką erotyki. Być może, dla osób nie znających mitu, byłaby to całkiem niewinna, wręcz baśniowa scenka rodzajowa? W centralnej części dzieła widzimy nagą Ledę leżącą w hamaku. Jej ciało (pośladki i uda) jest delikatnie otulone skrzydłem łabędzia, które przybrało postać delikatnej, miękkiej tkaniny. Leda leży z przymkniętymi oczami i wyciągniętymi dłońmi. Poza, jaką przyjęła wskazuje na stan głębokiego rozluźnienia. U Olbińskiego kobietę i łabędzia pływającego u jej stóp, łączy zmysłowe uczucie. W ten subtelny, alegoryczny sposób została uchwycona scena tuż po zbliżeniu erotycznym. Rozgrywa się ona na tle jeziora otoczonego przez zagajnik. Jest cicho i spokojnie, wręcz sielsko. Niezmącona tafla wody jeszcze bardziej podkreśla moment wyciszenia i relaksacji. Ta urocza scena z pewnością trafi w gusta wielu miłośników sztuki. Zawiera bowiem niepowtarzalny urok i działa wielce relaksująco.