Przemysław Matecki to współczesny polski malarz, którego twórczość cechuje się niezwykłą ekspresją i śmiałością formalną. Jego prace często balansują na granicy abstrakcji i figuracji, a tematyka, którą porusza, oscyluje wokół kondycji ludzkiej i zwykłej codzienności. Jest pomysłodawcą i założycielem Pracowni Tfurczości Dojrzałej. W kontekście autoportretu, Matecki podejmuje temat tożsamości artysty i jego roli w procesie twórczym. Autoportrety artysty nie są typowymi przedstawieniami realistycznymi, ale raczej eksperymentalnymi badaniami nad własnym wizerunkiem i jego odbiorem. Często w tych pracach, tak jak przykładowo na obrazie „Kandinsky”, widać elementy dekompozycji twarzy lub ciała, co może symbolizować wielowarstwowość tożsamości, a także zmienność i ulotność wizerunku. Prace Mateckiego, w tym prezentowany autoportret, są nasycone najróżniejszymi elementami, często doprowadzając widza do dezorientacji. Często posługuje się on techniką kolażu, włączając w swoje obrazy różnorodne materiały i techniki, co dodaje jego twórczości warstw narracyjnych. Prezentowany obraz Przemysława Mateckiego zatytułowany „Kandinsky” jest niezwykle intrygującym autoportretem, który łączy w sobie zarówno elementy abstrakcji, jak i kolażu. Na pierwszy rzut oka obraz przyciąga wzrok ciemnym tłem wypełnionym kolorowymi plamami farby, które nawiązują do ekspresyjnego stylu Wassily’ego Kandinskiego, pioniera abstrakcji. W górnej części kompozycji odnajdujemy profil artysty odrysowany bezpośrednio na płótnie. Zarys głowy mieści w sobie różne elementy – oko, kwiaty, fragmenty przedmiotów codziennego użytku, jak zegarek, zapalniczka czy instrument muzyczny. W oczywisty sposób odnoszą się one do pojęcia autoportretu jako złożonej kompozycji, gdzie różne elementy składają się na całość osobowości i doświadczeń. Dodatkowo, w centralnej części obrazu widnieje napis „KANDINSKY”, co podkreśla związek pracy z nazwiskiem wielkiego mistrza abstrakcji. W lewym dolnym rogu odnajdujemy także pomniejszoną o parę rozmiarów jedną z prac rosyjskiego artysty. W kontekście autoportretu, można to interpretować jako ironię czy grę z tożsamością artystyczną.