Paulina Ołowska, jak sama przyznaje i co także jasno wynika z jej sztuki, od lat zwraca się ku dyfuzji sztuki i mody, inwencji twórczej jednostki wyrażanej przez ubiór oraz analizie sytuacji kobiety przez pryzmat manifestacji własnego ja za pomocą ubioru. W swojej twórczości uwzględnia wszelkie alternatywne sposoby ubierania, od inspiracji artystyczną bohemą końca XIX wieku, przez awangardowe projekty Bauhausu, aż po rewolucyjne ruchy hipisowskie i punk. Dla artystki szczególnie inspirująca jest możliwość zamanifestowania przez jednostkę, własnej wyjątkowości jedynie przez stosunkowo mały, ale niosący ze sobą wielki przekaz symboliczny gest. Ołowska stawia w swojej sztuce pytanie o to, dokąd idzie moda. Zwraca uwagę na potrzebę różnorodności w ubiorze i własnej ekspresji oraz na wartość eksperymentu i odwagi w kreowaniu mody codziennej. Uważa, że w obliczu rewolucyjnego przewartościowania na rynku mody podążanie wyznaczonymi ścieżkami jedynie wielkich projektantów nie prowadzi już do żadnych kreatywnych rozwiązań. Interesują ją połączenia łamiące schematy, zestawienia mody wysokiej i niskiej, elementy niemal folklorystyczne i wykonane samodzielnie. W swoich działaniach poświęca się refleksji nad dochodzącą do granic absurdu kreacją siebie i wszelakimi przejawami własnej twórczości.