Obrazy Pauliny Góry zamieszkuje stale powiększająca się rodzina podobnych postaci: dziewczynek z nieproporcjonalnie dużymi głowami i ogromnymi oczami o przenikliwym spojrzeniu. Nie inaczej jest w przypadku omawianego obrazu. Tym razem wątłe ciało postaci zostało ubrane w białą, zwiewną, długą suknię. Dziewczyna z długimi, falowanymi włosami w kolorze kasztanowym patrzy na widza ogromnymi oczami. Zielono-szare źrenice, podobnie jak usta ułożone w podkówkę, wyrażają ogromny smutek. Ulotnego charakteru nadaje pracy tło przedstawiające niebo z białymi obłokami. Wchodząc w proces twórczy artystka zapomina o rzeczywistości, twierdzi, że wówczas niczego nie planuje, nie podchodzi do płótna z założeniem tego, co powstanie. Zachwyca i zadziwia jednocześnie różnorodność „dziewczynek”. Ujęcia są podobne, ale ogromne jest bogactwo strojów, miejsc, atrybutów. To tysiące różnych historii. Wbrew pozorom to malarstwo nie tylko dla małych dziewczynek, ale też już tych całkiem „dużych”. W jednym z wywiadów przed swoją wystawą w Szynwałdzie powiedziała: „Moje malarstwo... jest bardzo emocjonalne, powstaje spontanicznie, nie układam sobie żadnych założeń. Mam tylko ogólny zarys. Czasami zamysł obrazu obierze zupełnie inny kierunek niż ten, jaki założyłam sobie na początku. Nie do końca też analizuję swoje dzieła. Najważniejsze jest dla mnie to, że po prostu maluję i utożsamiam się z tym, co robię. Postacie na moich obrazach są statyczne, bo mają skupić uwagę, zbudować nastrój i wzmocnić przekaz. Lubię, kiedy w odbiorcy rodzą się emocje, zaczynają wirować myśli; wielorakie pytania. Kiedyś ktoś powiedział, że wpatrując się w jeden z moich obrazów, przypomniał sobie dzieciństwo, co rozbudziło w nim przyjemne, nostalgiczne wspomnienie. Był to obraz przedstawiający dziewczynkę robiącą bańki mydlane. Często ludzie w pierwszej chwili odbierają moją twórczość jako bardzo smutną, ale zachęcam, żeby jednak trochę głębiej pogrzebać w emocjach, bo może jednak znajdziemy tam coś więcej”.