Powojenne malarstwo Kislinga staje w jawnej opozycji do rozwijających się coraz silniej nurtów abstrakcyjnych. Paradoksalnie artysta wracając do Paryża opuścił nowonarodzoną stolicę światowej sztuki – Nowy Jork. Metropolia nad Sekwaną mimo to przyciągała go niczym magnes. Nie zważając na nowe tendencje pozostał wierny figuracji, a jego przywiązanie do tradycji widoczne było na wielu płaszczyznach. Ten kolejny okres w jego twórczości ponownie przyniósł artystyczne modyfikacje. Szczególnie w martwych naturach malarz zaczął wprowadzać fakturalne innowacje – łączył w nich powierzchnie gładkie z wypukłymi, być może pod wpływem rozwijającego się powoli malarstwa materii. Wiele jego kompozycji z późnych lat 40. i początku 50. powstawało w Sanary-sur-Mer, gdzie mieścił się dom artysty – jego azyl i raj twórczy. Mocno wyczuwalne skupienie na przedmiocie, na nastroju, silna chęć uchwycenia chwili i w pełni wanitatywny aspekt martwych natur Kislinga zbliża go do dawnych mistrzów malarstwa europejskiego. Kisling przefiltrowywał od zawsze owe doświadczenia poprzez najnowsze zdobycze awangardy. W ten właśnie sposób w jego obrazach zaskakująco przeszłość łączy się z teraźniejszością. W prezentowanej w katalogu kompozycji bez wątpienia można dostrzec impresje mistrza z Aix – Paula Cézanne’a, który wywarł znaczący wpływ na całą rzeszę modernistów. Jego martwe natury, określane niekiedy mianem protokubistycznych, wniosły do sztuki zupełnie nowe spojrzenie na przedmiot, jego trójwymiarowość, kształt i zmienną formę. Już sama Mela Muter mówiła, że to Cézanne „nauczył ją myśleć plastycznie”. Koncepcje Francuza nie skupiały się jednak tylko na zagadnieniu formy. Dotyczyły one również pojmowania barwy i wpływu warunków atmosferycznych na kolor. To także jest doskonale widoczne w pracach Kislinga. Pomimo że konstruował on swoje kompozycje inaczej niż wybitni koloryści, wzmiankowany kilkakrotnie Cézanne, Pierre Bonnard czy chociażby Pankiewicz, to ma on z nimi wiele wspólnego. Choć artysta zawsze wyznaczał silnie wyczuwalną linię i kontur, które nadawały rytm kompozycji, to kolor stanowił niezmiernie ważne ich dopełnienie. Martwa natura z owocami z 1949 roku pod względem swojej kolorystyki stanowi na tle innych prac Kislinga dzieło w pełni wyjątkowe. Intensywne kolory jabłek, cytryn i pomarańczy jak także patery i dzbanka silnie kontrastują z ciemnym tłem przedstawienia. Przedmioty te wydobyte zostały za pomocą barwy i światła niczym w malarstwie dawnych Hiszpanów tworzących tzw. bodegon – martwe natury, w których pojedyncze przedmioty ulokowane na jednolitym tle zyskiwały status dominanty kompozycyjnej.