„Kisling jest jednym z rzadkich malarzy, których nie pochłonęły jedynie suche i martwe formułki. I forma jego i koloryt przemawiają wprost do serca. Pejzaże z południowej Francji, z odcinającymi się na ziemistym tle kwitnącymi drzewami, portrety dzieci o wąskich plechach i wpadniętych oczach, o matowej opalonej cerze; ta Prowansalka na koniec, w pasterskim kapeluszu i w ubiorze niebieskim, czerwonym i brązowym, wskazują nam jasno, że Kisling coraz lepiej panuje nad sobą i coraz goręcej dąży do plastycznego udoskonalenia. Ale Kisling bynajmniej nie jest zwykłym wirtuozem, który powtarza w każdym swym obrazie problemat uprzednio rozwiązany. Dla niego każde nowe dzieło jest wstąpieniem w świat nieznany, który po raz pierwszy odkrywa. Malowanie jasne czy ciemne! To nie ma znaczenia. Rzecz najważniejsza – aby malarstwo było polichromiczne, a malarstwo Kislinga jest nim w najwyższym stopniu. Bardzo dodatnim faktem jest i to, że artysta nasz nie używa więcej kolorów dopełniających, że zmienia swoją paletę, i że, obojętny z całą świadomością na efekty oświetlenia, czerpie z głębi samego siebie koloryt najlepiej wyrażający jego własną myśl plastyczną. […]”. Waldemar Georg, Sylwety artystyczne. Kisling, „Pani” 1924, nr 10/11, s. 20