Mojżesz Kisling to artysta, który chętnie odwoływał się w swojej sztuce do wielkich nazwisk z historii malarstwa. W twórczości nawiązywał zarówno do tradycyjnego warsztatu malarskiego włoskiego renesansu, jak i do sztuki klasycystów. W przypadku kwiatowych martwych natur idealnym wzorcem dla najsłynniejszego twórcy École de Paris była sztuka XVII-wiecznych mistrzów holenderskich. Artysta ukazywał nature morte w polu obrazowym zbliżonym do kwadratu. Centralnym elementem był bukiet kwiatowy ustawiony na stoliku na tle nieodciągającym uwagi od głównego tematu. W tym przypadku Kisling zdecydował się na ukazanie bratków, które cechują się różnorodną kolorystyką oraz charakterystycznym kształtem. Ten obraz nie jest odosobnionym przykładem dzieł o takiej tematyce. Artysta zazwyczaj starał się ukazać kwiaty w taki sposób, by widz mógł odczuć bijącą witalność oraz energię z obrazu. Na jego kompozycjach widoczna jest dbałość o najmniejszy szczegół, detal każdego listka, kwiatostanu, samego wazonu oraz bizantyjska ozdobność. Chętnie przedstawianymi przez niego kwiatami były żółte mimozy, białe lilie oraz czerwone tulipany. Tego typu dzieła przypadają na lata 40. XX wieku, czyli pobyt artysty w Stanach Zjednoczonych, w związku z wojną oraz na okres po powrocie na południe Francji. Był to czas kolejnych poszukiwań artystycznych, swoistego powrotu do realizmu, klasycyzujących tendencji Nowej Rzeczywistości. Jeden z krytyków sztuki Henryk Weber dostrzegał w działaniu Kislinga przewrażliwioną chłonność widzenia oraz normującą władze instynktu plastycznego. Jego styl pozostaje nadal nieoczywisty dla badaczy sztuki, niezmiernie ciekawy oraz niedający się zaszufladkować.