Ludwik Gędłek naukę malarstwa rozpoczął w 1861 roku w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w klasie Władysława Łuszczkiewicza. W 1872 uzyskał dwuletnie stypendium zagraniczne. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął studia na wiedeńskiej Akademii, u Eduarda Lichtenfelsa i Carla Wurzingera. Dzięki uzyskaniu kolejnego stypendium naukę kontynuował aż do 1877, a po jej zakończeniu pozostał w stolicy Austro-Węgier. Ważnym elementem obrazów Gędłka były konie, wypełniające sceny batalistyczne i rodzajowe, zwłaszcza te przedstawiające postaci Kozaków. Artysta często wpisywał je w swoisty typ melancholijnego, nizinnego pejzażu, poprzecinanego zagajnikami, z mocno eksponowaną partią szarego nieba. W prezentowanym obrazie malarz przedstawił dynamicznie ujętą grupę koni różnej maści, które są naganiane przez wschodnich jeźdźców. Analogiczne sceny chwytania koni obecne były w twórczości Józefa Brandta od lat 70. XIX stulecia. Gędłek w tej samej dekadzie wyspecjalizował się w malowaniu obrazów rodzajowych, na których ukazywał targi, postoje, patrole czy przydrożne i wiejskie scenki. Wykształcony przez niego typ obrazu był bliski kompozycjom malowanym w tym czasie w środowisku monachijskim. Gędłek, utrzymując z nim bezpośrednie kontakty, wykazywał pokrewieństwo realistycznego języka form.