Leszek Żegalski w swoich dziełach przekracza granice realności, a ukazaną materię czyni uduchowioną. Często poprzez zaskakujące i prowokujące zestawienia ukazuje swój rys autobiograficzny. Kompozycja Żegalskiego, w którą wpisana jest naga postać kobieca, urzeka zgaszonym kolorytem tła, ostrym i pewnym rysunkiem oraz kontrastowymi odcieniami smug światła i cienia. Choć artysta prowadzi swoją działalność artystyczną w Niemczech, to wielokrotnie był namawiany do powrotu do kraju przez samego Franciszka Starowieyskiego, który w „Maestrze” widział malarza wielkich realizacji plafonowych. Dla samego Żegalskiego istotna jest jednak chińska maksyma porównująca artystę do drzewa, które korzeniami wyrasta z ojczystej ziemi, ale gałęziami obejmuje cały świat. Jak zauważył również Jerzy Duda-Gracz, jego były nauczyciel akademicki: „Fenomen Leszka Żegalskiego jest możliwy dzięki temu, że w sposób niezwykle arbitralny, a nawet arogancki, za to z żarliwą wiarą i autentyzmem odrzuca we współczesnej sztuce wszystko, co doprowadziło, jego zdaniem, do deprecjacji i upadku tych wartości, które przez wielu były życiodajnymi arteriami; artystycznym sacrum, zamienionym w ostatnich dziesięcioleciach na bełkot i debilizm w sztuce, czyli artystyczne profanum. W ślad za tą postawą następuje, bo musi – buntowniczy stosunek Leszka Żegalskiego wobec polskich świętości, mitów i tradycji. Rezultat tych poczynań jest oczywisty. Z pozorów tradycyjna forma, z całą bezwzględnością i młodzieńczą nietolerancją, w istocie jest strzelającym arsenałem wycelowanym właśnie w tradycję, a ściślej mówiąc w patologiczny sposób jej przestrzegania, kultywowania i rozumienia” (Jerzy Duda-Gracz, Katowice, kwiecień 1990, źródło: http://www.zegalski.pl/zyciorys.html, dostęp: 23.11.2023).