„Krzysztof Bednarski jest z wykształcenia rzeźbiarzem. Już jednak jako student dostał się w tryby dialektyki radykalnie polaryzującej pojęcie rzeźby i związanych z nią konotacji. W Akademii nauczono go rzemiosła zgodnie ze słownikową definicją, mówiącą o kształtowaniu plastycznego materiału lub – przeciwnie – ujmowaniu z bezkształtnej materii, przy zachowaniu mimetycznego związku z rzeczywistością. Bez względu jednak na formę, rzeźba miała być obiektem materialnym, skończonym i trwałym. W tym samym czasie Joseph Beuys odwoływał się do pojęć związanych ze zmienną i płynną strukturą (taką jak społeczeństwo), a także do substancji organicznych – przywracając sztuce europejskiej ontologiczne związki z mitem i fetyszem. Zatarła się granica między tworzeniem a istnieniem, między bytem a dziełem. Otworzył się obszar uwrażliwienia na osobiste doznania, ich związki z kulturą i życiem społecznym, a także na nośność znaczeniową materiałów. Poruszając się po tym obszarze, Krzysztof Bednarski najpierw kwestionował mit klasycznej tradycji rzeźbiarskiej, tworząc kompozycje efemeryczne z użyciem piasku, ognia, wody ('Niobe') lub budując postać Sfinksa z pudełek od zapałek. Bardzo szybko też wkroczył na teren społeczny, angażując się w grę z fetyszami współczesności (Victoria, Karol Marks) i włączając w tę grę także postać samego Josepha Beuysa ('La Rivoluzione siamo Noi'). Powoli też, i być może dzięki kontaktom z Jerzym Grotowskim, odnajdywał wątki wiążące jego osobiste doświadczenia z archetypami kultury ('Moby Dick, Thanatos') oraz ze światem wyobraźni czysto literackiej, czy też czysto pojęciowej (Josif Brodski, Dylan Thomas). Utraciła znaczenie kwestia istnienia granicy między dziełem a przedmiotem, obszarem artystycznym i obszarem potocznym; łódka przeistoczyła się w wieloryba jedynie mocą wyobraźni artysty, którą zdołał narzucić otoczeniu. Pojęcie samego dzieła, jeśli pozostało w swej umowności, stało się tak samo płynne i zmienne jak struktura społeczna. Budowane wciąż od nowa, ze składników rozmaitych, lecz zachowujących swą substancjalną tożsamość – dzieło Bednarskiego osiąga próg dojrzałości wyrażającej się zgodą na własne, umowne człowieczeństwo ale i przez dane sobie prawo do udziału w sporze o uniwersalia”. ANDA ROTTENBERG, ZE WSTĘPU DO KATALOGU WYSTAWY „KRZYSZTOF M. BEDNARSKI. CIEMNY PASAŻ”, 1993, GALERIA ZPAP, WARSZAWA