Kariera artystyczna jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy Młodej Polski – – Konstantego Laszczki przebiegała w iście mityczny sposób – od wiejskiego samouka po członka Secesji Wiedeńskiej oraz znamienitego profesora Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Przypadkowe odkrycie jego talentu przez rodzinę ziemiańską Ostrowskich spowodowało, że w 1885 roku otrzymał możliwość kształcenia się, w Warszawie pod kierunkiem Jana Kryńskiego oraz Ludwika Pyrowicza. Pasmo sukcesów ukoronowało stypendium, do Paryża wyjechał dzięki Towarzystwu Zachęty Sztuk Pięknych. Obcowanie rzeźbiarza z nowymi formami organicznej secesji czy symbolizmu reprezentowanego przez Auguste’a Rodina, zbliżyły Laszczkę do tych nurtów. Jednak dzieła młodopolskiego rzeźbiarza nie były kopią francuskich stylów, lecz fuzją dynamicznego sposobu kształtowania prac z pierwiastkami rodzimej sztuki ludowej. Artysta przede wszystkim tworzył portrety, akty i sceny rodzajowe. Zajmował się również rzeźbą nagrobną oraz architektoniczną i ceramiką. Dominującym tematem w twórczości Konstantego Laszczki był portret. Artysta w swoim dorobku twórczym, wymodelował ponad 100 wizerunków w różnych technikach. Składają się one na panteon wybitnych przedstawicieli Młodej Polski. Rzeźbiarz w swoich dziełach sportretował między innymi Leona Wyczółkowskiego, Feliksa Jasieńskiego, Stanisława Wyspiańskiego czy Juliana Fałata. Pod względem stylu Konstanty Laszczka kojarzony jest z dynamiczną formą, szkicowo wymodelowaną bryłą o mocnych kontrastach światłocieniowych. Laszczka bardzo często podejmował temat bawiących się dzieci m.in. w „Nie padaj deszczu” (1926-30), „Zabawa z kozłami” (1911), „Dzieci na koźle” (1910). Prezentowana praca z 1926 roku wykonana został w terakocie, troje bawiących się dzieci artysta oddał w sposób szkicowy. Rzeźbiarz bardzo często czerpał z folkloru, rodzajowy temat rzeźby przywodzi na myśl arkadię „wsi spokojna, wsi wesoła”. Artysta idealnie uchwycił chwile szczęścia, beztroską zabawę dzieci. W szkicowym potraktowaniu rzeźby widać za to świetny warsztat rzeźbiarza, Laszczka osiągał świetne rezultaty w ceramice. W 1927 roku wydał dwa podręczniki poświęcone tej technice.