Forma tryptyku, najczęściej kojarzona ze sztuką okresu średniowieczna i nowożytności, zyskała na nowo popularność w końcówce XIX wieku. Artyści, dzięki zestawieniu trzech kwater, byli w stanie prowadzić poprzez nie malarską opowieść lub symultanicznie zestawiać odmienne od siebie sceny. Tego rodzaju zabiegi bliskie były sztuce europejskiego symbolizmu. Malarze, którzy eksperymentowali z formą tryptyku, to między innymi Paul Gauguin, Giovanni Segantini, Akseli Gallen-Kallela, Fernand Khnopff czy Constantin Meunier. W sztuce polskiej tą formą szczególnie często posługiwał się Jacek Malczewski. Prezentowany tryptyk pejzażowy „Poranek, Noc i Wieczór” jest szczególnym dziełem Józefa Rapackiego. Malarz od zarania twórczości posługiwał się silnie realistyczną konwencją i rzadko tak jawnie ewokował symboliczne sensy. Zdejmując inspirowane mazowiecką naturą pejzaże trzech okresów dnia, Rapacki stworzył dzieło dotykające tematu przemijania, związku człowieka z naturą i jego uwikłania w kolistą strukturę czasu. Spośród następujących po sobie pór malarz w centrum kompozycji umieścił noc jako moment, w którym odsłania się tajemnicze piękno i mistyka natury.