„Stosunek do natury powinien być precyzyjny. Musisz wiedzieć, co odczuwasz, gdy widzisz wspaniały pejzaż, musisz umieć te uczucia wykorzystać do tworzenia własnej formy. Piękno natury to jest coś, o czym dyskutować nie sposób. Albo czujesz, albo nie czujesz. Kiedy zaczynasz o tym mówić, to już jest piękno sztuki, a nie natury. O pięknie sztuki można dyskutować, o pięknie natury nie”. Jerzy Mierzejewski Natura w obrazach Jerzego Mierzejewskiego odnajduje harmonijne i statyczne odbicie. Artysta swoje pejzaże ukazywał w sposób niezwykle subiektywny. Były one niemal zastygłe w kadrze, a także budowane na bazie form kubizujących z pewną rytmiką i dyscypliną malarską. Harmonijne widoki pozostały spójne z malarstwem artysty, który hołdował twórczości tradycji klasycznej. Swoją praktykę opierał również na teorii sztuki odwołującej się do idei malarstwa totalnego, które rozumiał jako dojście do ukazania tego, co niewidzialne – uczuć i emocji kierujących rzeczywistością. Pomimo ascezy widocznej na płótnach Mierzejewskiego, można tu dostrzec szczególny nastrój melancholii, smutku i poczucia obecności śmierci. Jerzy Mierzejewski, związany przez dwadzieścia pięć lat z Łódzką Szkołą Filmową, był prawdziwym autorytetem w środowisku artystycznym. W jego stonowanych kolorystycznie obrazach, w których konsekwentnie budował swój malarski świat, można dostrzec nawiązania do spuścizny jego ojca Jacka Mierzejewskiego, należącego do grupy formistów. Obrazy Mierzejewskiego emanują ciszą i ukojeniem podszytymi metafizycznym niepokojem, a co ważne, wydobywają zastosowane tu środki wyrazu oparte na odcieniach bieli, bladych błękitów i zieleni.