„Każde malarstwo jest zakrywaniem czegoś, co staje się nieobecne poprzez położenie warstwy farby na płótnie czy jakiejkolwiek innej powierzchni. Z tego punktu widzenia malarstwo jest odwracaniem uwagi od tego, co istnieje. To pewien rodzaj hipokryzji obrazu, owego ‘okna na świat’, które w gruncie rzeczy go zasłania. Zasłony już w tytule odnoszą się do tej właśnie cechy malarstwa, zasłaniają duże powierzchnie ścian, ukazując jednocześnie iluzoryczność tego zasłaniania, bo warstwa farby pokrywająca papier jest transparentna i w rezultacie przysłania, odsłaniając. Jednocześnie ‘Zasłony’ odnoszą się do różnego rodzaju społecznych przywar, każda z nich jest zasłoną przed czymś, przed głupotą, chamstwem, przemocą itd.”. Jarosław Kozłowski W PUŁAPCE NOWEJ SYTUACJI Jarosław Kozłowski w cyklu 20 wielkoformatowych „Zasłon”, będących autorską protekcją przed różnymi przejawami zła, przypisuje dziełom praktyczną intencję powiązaną z budową i elementarną funkcją każdego z nich. Należąca do serii „Zasłona przed okrucieństwem”, odpowiednio oprawiona, skłania odbiorcę do zwrócenia uwagi na samego siebie i jego obecność w grze z własnym odbiciem. Tym samym artysta stawia przed nim pułapkę aktywnego współtworzenia nowej sytuacji, której treść znajduje się w samej pracy. Nakładające się malarskie obrazy z odbijającymi się w nich wizerunkami osób tworzą niezwykle oryginalną grę z odbiciem nie-obrazu, stawiającą pytanie o rzeczywistość i wizualny nośnik, który jest przez tytułowe „Zasłony” odkrywany i zakrywany. Próba wejścia w tzw. trzeci krąg była alternatywnym terytorium sztuki Kozłowskiego już w latach 90. W terminie tym artysta dążył do zawarcia w jednym elementów rzeczywistości i sztuki. Służyła mu ku temu wolność w doborze materiałów i metod, za pomocą których tworzył dzieła. Odpowiednio dobrane elementy stają się w jego dziełach znakiem i słowem pozwalającym na czerpanie z pokładów własnej wyobraźni i wrażliwości oraz artykulację własnej propozycji za pomocą przedmiotów rzeczywistych. W 2002 na wystawie „Hot News” w warszawskiej Galerii Muzalewska Kozłowski zaprezentował w ramach tytułowego cyklu akwarele namalowane na arkuszach wielkopolskiego dodatku do „Gazety Wyborczej”, oprawione w proste i surowe, stalowe ramy i szkło. Poruszana w serii tej problematyka dwuznaczności obserwowanego medium odnalazła swą kontynuację również w cyklu „Zasłon” oraz późniejszej pracy zatytułowanej „Parawan” (2009), gdzie zasłonięty obszar można było obejrzeć na małych ekranach monitorów wyświetlających obrazy z kamer rejestrujących to, co znajdowało się po ich drugiej stronie. Analogiczne zjawisko zasłaniania i odsłaniania występujące w „Zasłonach”, zostało tu poddane analizie w wielkich powierzchniach poszczególnych skrzydeł parawanu, skonstruowanych z dwustronnych, oprawionych w pleksi monochromatycznych akwareli. Dwuznaczna rola mediów odnajdywała swoje nawiązania w jeszcze innym dziele Kozłowskiego zatytułowanym „Figura retoryczna”, gdzie w 2007 w monstrualnej konstrukcji utworzonej z kartonowych pudeł oklejonych gazetami, pomalowanymi czarną farbą zmieszaną z klejem, można było dostrzec prześwity zadrukowanych stron. Piętrząca się bryła zyskiwała na znaczeniu poprzez zestawienie jej ze ściennym zegarem o zamalowanej tarczy i zainstalowanym na sąsiedniej ścianie elektronicznym wyświetlaczem krótkiego tekstu „No news from…” powtarzającym się wraz z nazwami dwudziestu trzech miast „od Moskwy do Johannesburga i Sydney”. Konceptualna twórczość Jarosława Kozłowskiego jest wielowymiarowa i różnorodna. Cechuje ją także krytyczno-analityczne podejście, będące autorską reakcją wobec faktów współczesnej rzeczywistości. Jednocześnie artysta przyjmuje w niej postawę komentatora, który w sposób ironiczny ilustruje przemiany społeczne oraz polityczne. Oryginalny język artystyczny umiejscawia Kozłowskiego w gronie najważniejszych przedstawicieli sztuki konceptualnej w Polsce, a także czyni go głównym twórcą sztuki pojęciowej.