Chociaż we wspomnieniach artystów, którzy przeszli przez La Ruche, pojawiają się co kilka stron roznegliżowane muzy: rozmaite aktorki i tancerki lgnące do biednych kawalerów, nie ulega wątpliwości, że stać ich było raczej na zakup bukietu kwiatów niż opłacenie modelki. Stąd na płótnach malarzy związanych ze Szkołą Paryską częściej znajdziemy anemony i mieczyki, niż „Kiki” i „Belle”. Od reguły tej nie uciekł także Jacques Chapiro. W przypadku prezentowanej martwej natury warto zwrócić uwagę na jej związek z „rozbielonym” nurtem Ecole. Świetliste, jasne kolory stały się już od lat 20. znakiem rozpoznawczym kilku jej przedstawicieli. Obok Chapiro warto wymienić tu przede wszystkim Leopolda Gottlieba. Na poziomie ekspresji „Kwiaty” bliższe są jednak sztuce Chagalla (z którym zresztą autor przyjaźnił się przez całe życie). Podobnie jak u niego, bukiet niemal wybucha z wazonu, który skądinąd zdaje się imitować zupełnie stateczną antyczną wazę czarnofigurową.